Φιλόλογος- Δημοσιογράφος
Ανοιξιάτικο απογευματάκι Σαββάτου βρεθήκαμε στο 5λεπτο, κάτω στο κέντρο. Γι’ αυτήν την ενδιαφέρουσα κουβέντα που φιλοξενήθηκε στο διαχρονικό «Νερό που Καίει». «Δε θα μπορούσα χωρίς αυτές, τις εύκολες συνεννοήσεις του μισάωρου που μπορείς να φιξάρεις και να συναντήσεις τους ανθρώπους σου τόσο
Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα… Ξημέρωσε η τέταρτη μέρα, ηλιόλουστη, φωτεινή! Μα γιατί τριγύρω ζέχνει υποταγή και φόβο; Σαν να΄ναι όλα πλαστά όμορφα, σαν να΄ναι τάχα οι ψυχές γεμάτες, σαν ο κόσμος να ψήλωσε ανάποδα, με σκυφτά κεφάλια, σαν οι γυναίκες να
Εργάτρια της επιστήμης της, της Αρχαιολογίας, με συνέπεια και συγκινητική αφοσίωση από τα νεανικά, πανεπιστημιακά χρόνια, τότε που το ουσιαστικό δόσιμο σε ό,τι αγαπά κανείς εδραιώνεται, εργάζεται πάνω στο αγαπημένο της αντικείμενο, την Εικονογραφία, τον Βυζαντινό Διάκοσμο και ειδικότερα τα Ψηφιδωτά Δάπεδα,
Είναι ένας αεικίνητος, πολυπράγμων άνθρωπος με πολλαπλές ιδιότητες, ένα κορίτσι, άξια εκπρόσωπος μιας γενιάς που έχει μάθει να αγωνίζεται για όνειρα και προσδοκίες, με σθένος και πυγμή. Με οδηγό την τέχνη της και την καθαρή ψυχή της, πορεύεται με επιλογές που γεμίζουν
Μόνο ο τίτλος της παράστασης αποτελεί το ενδεικτικότερο σχήμα για να κατανοήσει κανείς το οξύμωρο της Διαφορετικότητας. Αυτή τη γλυκιά πρόκληση του φαινομενικά αδύνατου, του ασύνδετου με τη φυσική πραγματικότητα. Ο γάτος, που με τη βοήθειά του θα μάθει η γλαροπούλα Κενγκά
Δεν είναι μια απλή διαπραγμάτευση, είναι η διαπραγμάτευση, ίσως, του αιώνα και δεν είναι μία διεκδίκηση για στενή πολιτική εξαργύρωση, είναι η διεκδίκηση της ορθής αποτύπωσης της Ιστορίας, της Πολιτιστικής Κληρονομιάς ενός λαού με κατακερματισμένο ηθικό και ανύπαρκτο γόητρο που παλεύει να
Μπαίνοντας στο θέατρο, η εικόνα ήταν αντιπροσωπευτική της προβολής της παράστασης. Παντού γύρω ο ειδικός κώδικας για σκανάρισμα και κατέβασμα της εφαρμογής, πρόσωπα σκυμμένα πάνω από τις οθόνες των κινητών, για να ανταμώσουν με το καθήκον τους. «Κριτές» της τελικής ετυμηγορίας.
Χαρίζει, χρόνια τώρα, κομμάτια από την ψυχή της στο κοινό της πόλης, παραμένοντας και δουλεύοντας εδώ, αναμετρώντας την καλλιτεχνική της δημιουργία, επομένως και τον εαυτό της, με ένα κοινό, ομολογουμένως απαιτητικό. Ύστερα από 30 και πλέον χρόνια παρουσίας στις σκηνές της πόλης
Ένα από τα πολλά βροχερά πρωϊνά του φετινού Δεκέμβρη δώσαμε το ραντεβού μας, στο «στέκι», όπως μου το’ πε ακριβώς, πλάι στο Οκτάγωνο, λίγο κάτω από την πλατεία Ναυαρίνου, για να μιλήσουμε για όλα για τη ζωή της και για το «Γλυφό
Ήταν εκεί και η καρδιά της «το ΄λεγε», όπως «το ΄λεγαν» και τα χαμογελαστά της μάτια, με τη νεανικότητα και τη σπιρτάδα νεαρού κοριτσιού που βγαίνει για να απολαύσει το απογευματινό καφεδάκι της, αλλά που η Σοφία της ωριμότητας θα το άλλαζε