Η πληθώρα των παγκοσμίων ημερών, οι οποίες βρίσκονται διάσπαρτες στο ημερολογιακό έτος, δημιουργεί εύλογα ερωτήματα σχετικά με την αξία ή έστω, τη χρησιμότητά τους.
Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα… Ξημέρωσε η τέταρτη μέρα, ηλιόλουστη, φωτεινή! Μα γιατί τριγύρω ζέχνει υποταγή και φόβο; Σαν να΄ναι όλα πλαστά όμορφα, σαν να΄ναι τάχα οι ψυχές γεμάτες, σαν ο κόσμος να ψήλωσε ανάποδα, με σκυφτά κεφάλια, σαν οι γυναίκες να
Και τώρα, τρία χρόνια μετά την #πανδημία, ζητήματα που είχαν θέσει πολύ σοβαρά υπόψη κάποιοι γιατροί που λοιδορήθηκαν επειδή απλώς επεσήμαναν ιατρικές αλήθειες, έρχονται και σκάνε μπροστά μας χωρίς κανείς να αντιδρά, χωρίς κανείς να αντιστέκεται και χωρίς κανένας να ζητά το
Δύσκολο πράγμα να εκφράζεται κανείς γράφοντας. Γράφοντας για ζωές που δεν ζουν πια. Για πλάσματα που έσβησε η φλόγα τους τόσο ξαφνικά, πριν καν προλάβει να απλωθεί και δημιουργικά να αφήσει ως άλλες στάχτες τα απομεινάρια της ύπαρξης τους.
Σκέφτηκα πολύ πριν γράψω. Ακόμη πιο πολύ τώρα που γράφω. Για μια γελοιότητα που βλέπουμε να λαμβάνει χώρα απέναντί μας. Για όλα αυτά που προσπαθούν με ελάχιστο κόπο να μας θυμίσουν το πόσο μικρότεροι των περιστάσεων -οι προσδοκίες πήγαν για ραδίκια και
Αν ήταν να κρατήσω μια εικόνα από το 2022 θα ήταν εκείνη με το παιδί της #Καϊλή, την τραγική εκείνη εικόνα όπου το παιδάκι τρέχει να συναντήσει τη φυλακισμένη μάνα του. Και είναι τραγική εικόνα όχι από την άποψη μιας κλισέ έκφρασης
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα που την έλεγαν Ελλάδα, ζούσε η αγία Ελληνική Οικογένεια… Το αφήγημα της αλλοτρίωσης παιδικών συνειδήσεων λόγω της επαφής με τη διαφορετικότητα είναι γνωστό και πολυφορεμένο. Εξάλλου, όλ@ μας θυμόμαστε τι συνέβη στο όχι και
Παιδιά με αναπηρία που χρειάζονται παράλληλη στήριξη; Στη πραγματικότητα παιδικές ψυχές που έχουν ανάγκη από αναγνώριση και αγάπη και αντί για αυτά εισπράττουν αδιαφορία και συναισθηματική απάθεια. Γονείς που συνειδητοποιούν τη τραγικότητα αυτής της πραγματικότητας και βιώνουν τη κοινωνική και γονεϊκή μοναξιά.
Θυμός. Αυτή είναι η λέξη που αποτυπώνει το κύριο συναίσθημα που νιώθει ο μέσος Έλληνας σήμερα. Αν δεν νιώθεις θυμό, προφανώς κάτι άλλο συμβαίνει με την αντίληψή σου και τον τρόπο που βιώνεις την πραγματικότητα. Κάθε μέρα, καθώς κατευθύνομαι προς τη δουλειά,
Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν καλά, ότι είμαι ένας άνθρωπος με πάθος. Όπως πρέπει να είναι κάθε ζων οργανισμός. Τα πάθη βέβαια, νομοτελούν σε λάθη, αλλά καλύτερα λάθη παρά τέλμα. Επίσης, ζω σε μια κοινωνία και ζωή, κατά τη διάρκεια της οποίας τίποτα δε
13 χρόνια μετά τα τέλη του 2009, όταν και ξεκίνησε η πυροδοτούμενη από την παγκόσμια οικονομική ύφεση, οικονομική κρίση. Σχεδόν 3 χρόνια, μετά την 26η Φεβρουαρίου 2020, όταν η πανδημία #COVID19 που προκλήθηκε από τον #SARSCoV2, εξαπλώθηκε στην #Ελλάδα. Σχεδόν 1 χρόνο