Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα… Ξημέρωσε η τέταρτη μέρα, ηλιόλουστη, φωτεινή! Μα γιατί τριγύρω ζέχνει υποταγή και φόβο; Σαν να΄ναι όλα πλαστά όμορφα, σαν να΄ναι τάχα οι ψυχές γεμάτες, σαν ο κόσμος να ψήλωσε ανάποδα, με σκυφτά κεφάλια, σαν οι γυναίκες να μην πεθαίνουν πια από αδίσταχτα χέρια πατριαρχικά, σαν να μη στέκονται οι νοικοκυραίοι διστακτικά στα ταμεία των σουπερμάρκετ, σαν να ξημέρωσε ξαφνικά μπόλικη Υγεία, Παιδεία, Πολιτισμός!
Τι, δεν έχεις την ίδια αίσθηση; Δε σου φαίνονται όλα ωραία;
Δεν είναι τίποτα, θα περάσει!
Λίγη καθημερινή –σε σταθερές δόσεις- νοθεία κάθε είδησης, λίγη προπαγάνδα από’δω, λίγη υποκλοπή από’κει, άντε και κανένα σπιτάκι ακόμη χαμένο στους πλειστηριασμούς, καμιά οικογένεια παραπάνω στον δρόμο, έλα και κανένα γεροντάκι κουρελιασμένο στους διαδρόμους κάποιου νοσοκομείου να περιμένει ευλαβικά θεραπεία, μερικοί ακόμη νεολαίοι στα αεροπλάνα για την ξενιτιά κι άλλοι κάμποσοι για σεζόν στα νησιά…
Ε, πού θα πάει; Θα περάσει!
Ένας λαός χαμένος, πνιγμένος στα χρέη, λοιδορούμενος συστηματικά, προσαρμοσμένος στην αδικία, την κλεψιά, τον ρατσισμό, υποταγμένος στον φόβο και την αβεβαιότητα, λειτουργεί ως θύμα που συμπαρίσταται στον θύτη και γυρίζει και το άλλο μάγουλο. Σύνδρομο της Στοκχόλμης;
-Παράλογοοοο!!! -Δεν απαντάει!!!
Κάποτε τραγουδούσαμε και το εννοούσαμε πραγματικά… «Φοβάμαι όλ’ αυτά που θα γίνουν για ‘μένα, χωρίς εμένα…»
Τώρα έγιναν!
Με τους μισούς Έλληνες να αποφασίζουν, η απόφαση πάρθηκε και η λαϊκή κυριαρχία ηττήθηκε τελικά γιατί οι άλλοι μισοί δεν ήταν εκεί.
Έλα όμως που η τσούλα η Ιστορία θα ρωτήσει… Πάντα ρωτάει και το ξέρεις!
Ύστερα από χρόνια θα πρέπει, φίλε, να απαντήσεις στα παιδιά…
Τι έκανες σ’ εκείνη την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση του ’23;
Αναμετρήθηκες με την επίπλαστη «αριστεία» των Ολίγων;
Ξέρω ξέρω, για’σένα ήταν απλώς Κυριακή! Μια Κυριακή που θα την πιστωθείς ως απουσία από τη Δημοκρατία, τον καιρό που εκλιπαρεί για λίγη παρουσία!
Ήταν μια Κυριακή της απουσίας και της ματαίωσης, της ατίμωσης και της απαξίωσης, της συντήρησης και της παρακμής.
Δεν ξέρω αν έχεις συναίσθηση της επιλογής, αλλά αυτή είναι!
Ευκαιρία για εποικοδομητική αυτοκριτική, λέει ο άλλος και σκέπτομαι…
Πως ακόμη πιο πολύ από την απελπισία της κοινωνίας, φοβάμαι όλους εκείνους τους «το ξέραμε, φαινόταν, το είχαμε προβλέψει» κι ακόμη περισσότερο τους εθελοτυφλούντες «μα δεν υπήρξε παραγωγικός αντίλογος, με επιχειρήματα».
Μα δε σου φτάνουν οι χαμένες ψυχές των παιδιών, οι μανάδες που θρηνούν σε στεριές και θάλασσες, οι υψωμένοι φράχτες, οι απεγνωσμένοι της διπλανής πόρτας; Την επιτομή της κατάλυσης της Δημοκρατίας ζούμε και θέλεις κι άλλα επιχειρήματα;
Εμείς ήμασταν παρόντ@ κι ήταν πολλ@ εκεί!
Όπως παρόν είναι και το μικρό κομματάκι εκεί ψηλά στον χάρτη της χώρας που τους χαλάει το παζλ. Ένα μικρό κομματάκι. με τέτοια ηθική ισχύ, τόσο εξόφθαλμα θα τους χαλάει το παζλ. Η διαφορετικότητά του θα είναι το αγκάθι στα αδηφάγα ολιγαρχικά μάτια τους. Έτσι, από μια κουκίδα στον χάρτη, από ένα βλέμμα συμπαράστασης, από ένα νεύμα «είμαστε πολλοί κι είμαστε μαζί» θα αντλήσουμε δύναμη κι ελπίδα για να προσπαθήσουμε να ξαναδούμε λίγο φως, για να το δείξουμε και στα παιδιά.
«Στα παιδιά που ρωτούν, στα παιδιά που ονειρεύονται, στα παιδιά που τα θέλουνε όλα»
Λίγο πριν γίνουμε Terra Deserta.
Ελάχιστα πριν!