Θα σου πω μια ιστορία για εκείνους τους ναυαγούς που “ξαποσταίνουν” εδώ και χρόνια στη #Shedia. Πες τους Γιώργους, Γιάννηδες, Κωστάκηδες, Παύλους, Νίκους, όπως θέλεις πες τους. Πες τις Ντίνες, Μαρίες, Ελένες, Χριστίνες, όπως θέλεις πες τις. Το Σάββατο 25 Ιουνίου, για μια ώρα, θα είμαστε όλ@ μας ανώνυμ@ γιατί σημασία έχει το περιοδικό και ένα χαμόγελο…
Θα ακούσουμε σε κάθε ήχο, σε κάθε όνομα θα γυρίσουμε γιατί έχουμε ανάγκη από ένα βλέμμα σου, ένα χάδι σου, μια αγκαλιά σου ακόμη και μια καλημέρα ή καλησπέρα σου. Όλοι κι όλες μας έχουμε ανάγκη από έναν άνθρωπο. Και θα είμαστε πάντα απέραντα χαρούμεν@ και ευτυχισμέν@ γιατί θα έχουμε για ακόμη μια χρονιά, όλους κι όλες εσάς δίπλα μας να στηρίξουμε τις ζωές των ανθρώπων που πωλούν κάθε μέρα, τόσα χρόνια το περιοδικό δρόμου Σχεδία σε κάθε γωνιά των πόλεων της χώρας.
Για αυτούς τους ναυαγούς, οι θάλασσες μπορεί να ήταν τις περισσότερες φορές τρικυμιώδεις, μπορεί τα λιμάνια να φαίνονταν μακριά, μπορεί τα καράβια τους να ήταν σκουριασμένα και θαλασσοφαγωμένα. Για αυτούς τους μαχητές των ωκεανών, μπορεί οι πυξίδες να ήταν τρελαμένες και τα κουπιά άφαντα. Μπορεί για αυτούς όλους τους παλαίμαχους των βυθών, οι ζωές τους να ήταν σκοτεινές και πνιγερές και τα τραγούδια των σειρήνων να τους παρέσυραν μακριά από τις στεριές…
Μα πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να απλώνουν χέρια φιλόξενα να τους καλωσορίζουν σε ήρεμα λιμάνια, πάντα θα υπάρχουν κάπου άνθρωποι να πετάνε το σωσίβιο να τους βγάλουν στην ξηρά, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να ανάβουν τους φάρους να τους οδηγούν στις πόλεις να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους με στέρεα υλικά…
Αυτών των ανθρώπων οι ιστορίες των βιωμάτων τους μπορεί να σου φέρνουν δάκρυα στα μάτια και να σου βουρκώνουν τη ψυχή για όλα τα σκληρά που αγκίστρωσαν στο διάβα τους, για όλη τη λασπούρα που κουβαλούσε το ταξίδι τους, για όλα αυτά τα αβαθή που σκάλωσαν τα καράβια τους…
Όμως πάντα ένα χαμόγελο θα σκάει σαν ηλιαχτίδα στο άκουσμα της επιτυχίας τους. Πάντα μια χαραμάδα φως θα μπαίνει στο μυαλό όταν θα τους ακούς να σου λένε εκείνο το ωραίο “όμως τα καταφέρνω μέρα με τη μέρα”… Και η Σχεδία και οι άνθρωποι και τα προγράμματα τους και οι δημιουργίες τους, πάντα θα είναι ένα ουράνιο τόξο μετά την κάθε καταιγίδα…
Για αυτό, Μάνα ψυχή βάστα και μην κλάψεις…
Τα παιδιά σου, τα καταφέρνουν γιατί έχουν ανθρώπους να τους νοιάζονται.
Όλ@ς εμάς… Κι είμαστε πολλ@… Χαμογέλασε ψυχή, το ταξίδι διαρκεί…
Αλέξανδρος Γ. Τανασκίδης
