Παιδιά με αναπηρία που χρειάζονται παράλληλη στήριξη; Στη πραγματικότητα παιδικές ψυχές που έχουν ανάγκη από αναγνώριση και αγάπη και αντί για αυτά εισπράττουν αδιαφορία και συναισθηματική απάθεια. Γονείς που συνειδητοποιούν τη τραγικότητα αυτής της πραγματικότητας και βιώνουν τη κοινωνική και γονεϊκή μοναξιά. Γονείς που καλούνται να πάρουν τη κατάσταση στα χέρια τους όπως μας αφηγούνται οι ίδιοι.
Ο Α., όπως αναφέρει η μητέρα του, σε 2 μήνες κλείνει τα 10 κι όμως είναι ακόμη μαθητής Β’ Δημοτικού σε σχολείο τυπικής ανάπτυξης και βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού.
Όπως αναφέρει η μητέρα του Α. στο νηπιαγωγείο έκανε 2 χρονιές για να τον προετοιμάσουν για το σχολείο, σχεδόν επαναλαμβάνοντας την κάθε τάξη, 2 χρονιές. Τα προβλήματα αρχίσαν στο Δημοτικό. Πρώτη χρονιά με απόφαση του ΚΕΣΥ (Κέντρο Εκπαιδευτικής και Συμβουλευτικής Υποστήριξης) για όλες τις τάξεις τυπικού δημοτικού με προϋπόθεση παράλληλης στήριξης πλήρους ωραρίου. “Στην πρώτη τάξη δυστυχώς δεν υπήρχε παράλληλη στήριξη μέχρι και τα τέλη Οκτωβρίου, με αποτέλεσμα να με παρακαλέσει ο διευθυντής να μη φέρνω το παιδί καθόλου μέχρι να εμφανιστεί (σ.σ. η παράλληλη στήριξη) γιατί η δασκάλα, με ήδη φορτωμένη τάξη με 23 παιδιά δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει. Για τη δική του ασφάλεια δηλαδή, όπως μου τόνισε.”, αναφέρει χαρακτηριστικά η μητέρα.
Η μητέρα με παράπονο συνεχίζει λέγοντας πως αναγκάστηκε να αφήσει τη δουλειά της, καθώς ως μονογονέας έπρεπε να βρίσκεται δίπλα στο γιο της για να τον παρακολουθεί και να τον προσέχει στην τάξη. “Πατέρας δεν υπάρχει και δεν είχα κάποιον να φροντίσει το παιδί.”, συμπληρώνει με πόνο, αναδεικνύοντας ένα ακόμη κενό της νομοθεσίας για περιπτώσεις γονέων όπως η ίδια.
Οι κρίσεις πανικού, τα…αυτοδαγκώματα και το bullying.
Σαν να μην έφτανε το κενό παράλληλης στήριξης που εντείνει την δυσκολία του παιδιού να μπορεί να παρακολουθήσει σωστά την τάξη του, η μητέρα τονίζει πως “ο γιος μου επιστρέφει αρκετές φορές με άδεια τσάντα γιατί δεν υπάρχει επίβλεψη. Ήδη και βάσει ενημερώσεων από το δάσκαλο το παιδί βρίσκεται πίσω εκπαιδευτικά. Όμως ο γιος μου πλέον μένει διαρκώς χωρίς επίβλεψη, παρά μόνο με την παρουσία της υποδιευθύντριας η οποία όπως με ενημέρωσε χρειάζεται να τον απομονώνει από την τάξη του γιατί παθαίνει κρίσεις πανικού και κάνει θόρυβο στην τάξη.”
Η υποδιευθύντρια λοιπόν βρίσκει έναν… πρωτότυπο τρόπο να ηρεμεί το παιδί, απομονώντάς το σε έναν καναπέ έξω και μακριά από την τάξη του, κάθεται λίγα λεπτά μαζί του μέχρι να ηρεμήσει και έπειτα αν το κρίνει απαραίτητο τον επιστρέφει στην τάξη. Όμως όπως αναφέρει και η μητέρα με αγωνία, πολλές φορές η υποδιευθύντρια δεν μπορεί να κάθεται συνέχεια μαζί του, με αποτέλεσμα να τον αφήνει χωρίς επίβλεψη μόνο του.
Δημήτρης Αντωνίου: Όταν η δύναμη της ψυχής “συναντά” την θέληση
Τα παιδιά με αναπηρίες για το κράτος είναι φύρα…
Η μητέρα αναφέρει πως δεν θυμώνει με τον δάσκαλο γιατί του αναγνωρίζει πως κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες να βοηθήσει την κατάσταση του γιου της καθώς κι άλλων παιδιών επειδή δεν υπάρχει ειδικό εκπαιδευτικό προσωπικό όπως θα όφειλε να παρέχει με διορισμό και τοποθέτηση το Υπουργείο. “Η πρωτοβάθμια που βγάζει αποφάσεις για κάποια παιδιά να πηγαίνουν σε τυπικά σχολεία με παράλληλη στήριξη, ενώ τελικά δεν την παρέχουν και αδυνατούν να την εξασφαλίσουν, παραβιάζει τις ιδίες αποφάσεις της.” καταλήγει φανερά αγανακτισμένη και αναδεικνύει για ακόμη μια φορά τις πολιτικές πυροτεχνήματα του Υπουργείου…
“Αφού ξέρουν, ότι δεν θα εκτελέσουν τις υποχρεώσεις γι’ αυτά τα παιδιά, γιατί δεν τα εντάσσουν σε ειδικά σχολεία να τους παρέχουν εξειδικευμένη φροντίδα και εκπαίδευση; Θα σας πω γιατί. Γιατί δεν επαρκούν πλέον οι θέσεις στα ειδικά σχολεία.”
Η μητέρα εξουθενωμένη, παίρνει μια ανάσα κι ως χείμαρρος αγανάκτησης πλέον, προσθέτει, “θέλω να μάθουν οι αρμόδιοι ότι το κράτος, τα παιδιά αυτά τα θεωρεί μια φύρα και τα έχει από την αρχή πλέον, καταδικασμένα.
Διαβάστε όλο το άρθρο στο #echaritygr ΕΔΩ
Καταθέσεις ψυχής ανθρώπων που μοιράζονται μαζί μας τις ιστορίες τους…
Γράφει η Αλεξάνδρα Παπαδημητρίου
