Όταν πριν κάποια χρόνια βρέθηκα σε μια συντακτική ομάδα, ένας εκ των «συναδέλφων» με είχε συμπαθήσει αρκετά – πράγμα παράξενο – και θέλησε να μου κάνει δώρο ένα βιβλίο της Ζουμπουλάκη.
Μόλις το διάβασα, το ερωτεύτηκα, και η αλήθεια είναι ότι λάτρεψα την πένα της. Η Μανίνα γράφει με τρόπο τελείως δικό της. Με μια αμεσότητα που μπορεί να εντυπωσιάσει και ταυτόχρονα να αιφνιδιάσει τον αναγνώστη. Κάπως έτσι αιφνιδίασε κι εμένα και ξεκινήσαμε να μιλάμε περιστασιακά και να την χαίρομαι όλο και πιο πολύ. Κάπως έτσι, καταλήξαμε και στην κουβέντα μας αυτή που μας παραχώρησε αποκλειστικά στο #eftalivegr.
Αριστείδης Καρεμφύλλης: Τι είναι αυτό για το οποίο διασκεδάζεις να γράφεις;
Μανίνα Ζουμπουλάκη: Οτιδήποτε γράφω, το διασκεδάζω. Σχεδόν όλα τα άρθρα στην Athens Voice, ειδικά αυτά με τα οποία γελάω… Τα βιβλία τα διασκεδάζω όταν αρχίζουν να παίρνουν φόρα, όταν οι ηρωίδες στρογγυλεύουν μπροστά στα μάτια μου. Ακόμα δεν ξέρω πώς γίνεται, και ακόμα μου φαίνεται μαγική διαδικασία. Είναι μεγάλη ψυχική ανάταση το γράψιμο. Μεγάλη ανάσα…
Α.Κ.: Διδασκαλία δημιουργικής γραφής. Τι κάνετε σε αυτά τα μαθήματα;
Μ.Ζ.: Τώρα γίνονται ονλάιν. Κρατάω ένα θεωρητικό κομμάτι, στο οποίο κυρίως μοιράζομαι με τους ενδιαφερόμενους τα μυστικά, τα τιπς, όλα όσα ανακάλυψα γράφοντας – για το γράψιμο, όχι για το Σύμπαν, για το οποίο δεν ανακάλυψα τίποτα. Βάζω ασκήσεις και οι μαθητές τις γράφουν, μετά τις διαβάζουν στην ομάδα και κάνουμε παρατηρήσεις όλοι. Είναι επικοινωνιακό “μάθημα”, πρέπει να θέτουν ερωτήσεις για να τις απαντάω, κι άλλοτε λειτουργεί άψογα η ομάδα, άλλοτε όχι. Εξαρτάται από την χημεία των μαθητών, την χημεία που έχουμε μεταξύ μας. Έχουμε μείνει φίλοι με κάποιους μαθητές από παλιότερες ομάδες, και το θεωρώ πολύ σπουδαίο αυτό. Μας ένωσε το γράψιμο και το διάβασμα! Ουάου, ε;
Α.Κ.: Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα λογοτεχνικό είδος, που τα βιβλία σου θα ανήκαν μόνο σε αυτό, ποιο θα διάλεγες;
Μ.Ζ.: Το μυθιστόρημα. Το περιπετειώδες, ερωτικό μυθιστόρημα με αστυνομική πλοκή.
Α.Κ.: Αγαπάς την Θάσο και το δείχνεις. Θα μπορούσες να ζήσεις στο νησί μόνιμα;
Μ.Ζ.: Χαχα, ναι, σίγουρα! Αν είχα ένα διαμέρισμα εκεί. Σκέφτομαι πολύ την πιθανότητα να μετακομίσω στην Καβάλα, όταν μεγαλώσουν τα παιδιά μου αρκετά ώστε να μην με χρειάζονται πια. Από την Καβάλα, η Θάσος είναι μια ωρίτσα. Θα ήθελα να έβλεπα θάλασσα κάθε μέρα, να ζούσα κοντά στη θάλασσα.
Α.Κ.: Καυτά αγόρια στις παραλίες της Θάσου. Πώς ξεκίνησε η ιδέα;
Μ.Ζ.: Στο πρώτο λοκντάουν, έψαχνα κάτι αστείο, ανεβαστικό… δηλαδή δεν ήθελα να γράφω βαθυστόχαστα ποστ, ούτε στεναχωρητικά κείμενα, το λοκντάουν το ίδιο είναι αρκετά στεναχωρητικό… Είμαι το αντίστοιχο του κλόουν, σε εσωστρεφές άτομο, ας πούμε entertainer άλλου τύπου, θέλω να κάνω τον κόσμο να περνάει καλά διαβάζοντας, μια και εκεί κινούμαι, στο γράψιμο. Τέλος πάντων συχνά χαζεύω στο ίντερνετ ηθοποιούς, κι έτσι έφτασα στο “ωραίοι γκόμενοι στις παραλίες της Θάσου”. Βάζω και της Καβάλας, και του Πλαταμώνα τώρα. Δεν τους ανεβάζω κάθε μέρα, όποτε μου έρχεται. Η έκφραση “για πλάκα” με εκφράζει απόλυτα!
Α.Κ.: Είσαι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα με πολύ έντονη πένα. Σου έχει δημιουργήσει πρόβλημα στην επαγγελματική σου πορεία αυτή σου η «ιδιοτροπία»;
Μ.Ζ.: Ναι, κανά δυο φορές… Πχ με έχουνε καλέσει στη διεύθυνση περιοδικού να μου κάνουν συστάσεις, “να μην είσαι τόσο εσύ όταν γράφεις”. Άντεξα κάτω από μήνα στο συγκεκριμένο περιοδικό, δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ να γράφω με άλλο τρόπο. Έχει τύχει να μην κολλήσω με περιοδικατζήδες, με διευθυντές/διευθύντριες δηλαδή, επειδή ήθελαν ένα “πιο στρωτό”, ομοιόμορφο γράψιμο που όμως για μένα δεν έχει ιδιαιτερότητα, ενδιαφέρον, πλάκα – άρα δεν το κάνω.
Α.Κ.: Τι είναι αυτό που σε ζόρισε την περίοδο της πανδημίας;
Μ.Ζ.: Το να μην βλέπω τους φίλους και τις φίλες μου. Οι καφέδες και τα ποτά “έξω” μου λείπουν, όχι για τους καφέδες και για τα ποτά: για την επικοινωνία. Έβγαινα λίγο, πριν την πανδημία, ένα καφέ τη βδομάδα όμως τον κανόνιζα. Η κουβέντα που ξεκινάει από ασήμαντα πράγματα και φτάνει λάου λάου στα σημαντικά, αυτό μου έλειψε.
Α.Κ.: Τι είναι αυτό που θέλεις να κάνεις περισσότερο όταν λήξει η καραντίνα;
Μ.Ζ.: Εκτός από καφέδες/ποτά; Να πάω για χάζι και για ψώνια με την κόρη μου στην Ερμού!
Α.Κ.: Αν σου λέγανε ότι θα θυσιάσεις ένα χάρισμα για να μπορέσεις να συνεχίσεις να γράφεις, ποιο θα ήταν αυτό που θα σου έλειπε λιγότερο;
Μ.Ζ.: Ωχ… τι εννοείς “χάρισμα”; Πχ, το ότι φτιάχνω τέλεια κέηκ – ναι, θα το θυσίαζα, κι ας είμαι γλυκατζού! Το ότι μαγειρεύω πέντε φαγητά κι αυτό το σφάζω στο γόνατο, ας μη τα ξανα-φάω, δε βαριέσαι. Δεν κάνω και τίποτε άλλο της προκοπής, μη νομίζεις: γράφω, δατς ωλ. Δεν κεντάω ας πούμε, ούτε ράβω, ούτε συμμαζεύω. Προσπαθώ να σκεφτώ αν έχω το χάρισμα να διπλώνω σωστά τα ρούχα, αλλά μπά, δεν το’ χω ντιπ καθόλου. Καθαρίζω γρήγορα γαρίδες, που κι αυτό το δίνω, ως χάρισμα – μάνι μάνι βγάλαμε τρία “χαρίσματα” που τα πετάω στα σκουπίδια!
Α.Κ.: Δώσε μου μια ευχή για το μέλλον!
Μ.Ζ.: Να τη βγάλουμε καθαρή από την πανδημία, και σιγά σιγά να γίνει η ζωή μας καλύτερη, πιο ανοιχτή και επικοινωνιακή. Όχι “όπως ήταν πριν” – καλύτερη…
Κι έτσι, κρατώντας σχεδόν την κοιλιά μου από τα γέλια διαβάζοντας μερικές από τις απαντήσεις, κλείνω το κείμενο αυτό. Και καταλήγω να σκέφτομαι, τι είναι τελικά αυτό που μπορεί να μας κάνει να γελάμε περισσότερο αν δεν είναι ο αυθορμητισμός των ανθρώπων, ενώ ανανεώνω το ραντεβού μου με την Μανίνα τον Ιούνιο που θα κυκλοφορήσει το βιβλίο της «Αέρας στο πρόσωπό της» από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Φωτογραφίες, επιμέλεια: Γιώργος Καλφαμανώλης
[…] Η αφοπλιστική αμεσότητα της Μανίνας Ζουμπουλάκη! […]