Μία ημέρα μετά την Καθαρή Δευτέρα με βρήκε ο «αυγερινός» (που λέει και το τραγούδι) να συγκρατώ τον πόνο στο κεφάλι μου.
«Χέρια-Μάσκα-Αποστάσεις» το κάναμε Ευαγγέλιο και καλά κάναμε. Κάποιοι έτσι και αλλιώς με την καθαριότητα πηγαίναμε πάντα αγκαζέ. Δεν μας αιφνιδίασε ο COVID-19.
Bάλαμε νέους όρους εμπορίου στη ζωή μας, “clickaway”, “clickinshop”, «clickinside” και δεν δώσαμε δεκάρα λύπης στον Μπαμπινιώτη
Ο εμβολιασμός είναι μέτρο προστασίας για τα επόμενα κύματα.
Το θέμα είναι ότι δεν έπρεπε καν να μπει πρόστιμο σε μια γιαγιά. Δεν είναι η γιαγιά ο εχθρός του κράτους. Κάποτε για αυτή τη γιαγιά ο λοιμωξιολόγος Σωτήρης Τσιόδρας μας έκανε να βουρκώσουμε, να πλαντάξουμε στο κλάμα.
Εγγυάται κανείς για εμάς με πάσα σιγουριά; Πώς γίνεται ο ιός να «κολλάει» σε ανοιχτά πάρκα αλλά να μην «κολλάει» στο γεμάτο λεωφορείο και το γεμάτο μετρό; Αν το πεις αυτό, αν τολμήσεις και το ξεστομίσεις σου λένε ότι «λαϊκίζεις». Από πότε η κοινή λογική έγινε λαϊκισμός; Τι θα πει «δεν έχουμε υποδομές για να αυξήσουμε τα μέτρα μαζικής μεταφοράς» για να αποφύγουμε το συνωστισμό; Τι θα πει δεν έχουμε υποδομές για να μειώσουμε τον αριθμό μαθητών στην τάξη; Τι θα πει η αστυνομία να ρίχνει άδικο ξύλο σε πολίτη που τηρεί τα μέτρα και ζητά το λόγο που κόβει πρόστιμο σε μητέρα που βγήκε στο πάρκο με το παιδί της για ποδήλατο; Τι θα πει να κόβουμε πρόστιμο στη γιαγιά που βγήκε να πουλήσει λαχανικά επειδή δεν άντεχε την κλεισούρα και τη μοναξιά και το χαμό των παιδιών της; Το πρόστιμο μετά τον κακό χαμό που έγινε στα socialmedia διαγράφηκε. Το θέμα είναι ότι δεν έπρεπε καν να μπει πρόστιμο σε μια γιαγιά. Δεν είναι η γιαγιά ο εχθρός του κράτους. Κάποτε για αυτή τη γιαγιά ο λοιμωξιολόγος Σωτήρης Τσιόδρας μας έκανε να βουρκώσουμε, να πλαντάξουμε στο κλάμα. Ύστερα, είναι και το άλλο. Καταλήξαμε να καρφώνουμε ο ένας τον άλλο.
Η κυρά Τούλα (τυχαίο το όνομα) είδε τις προάλλες έξω από την αυλή του σχολείου μερικά παιδάκια να παίζουν και τους γονείς τους να κάθονται στα παγκάκια τηρώντας τις αποστάσεις και φορώντας μάσκα και κάλεσε την αστυνομία που τους διέλυσε «ησύχως». Με προβληματίζουν αυτές οι συμπεριφορές. Κάτι σα να πάμε να συνηθίσουμε; Κάτι σα να πάμε να λατρέψουμε; Κάτι σα να μας έλειψε και βρήκαμε ευκαιρία να το αμολήσουμε; Με προβληματίζει που σε μια πανδημία η πολιτεία ξέρει να ενισχύει την αστυνομία αλλά όχι τα νοσοκομεία.
«κοίταξε, αυτός ο ιός είναι απρόβλεπτος…δεν βλέπεις πόσες μεταλλάξεις έχει; Ακόμη τον μαθαίνουν τον ιό και οι γιατροί»
Θα μου πεις, θα μου πουν «κοίταξε, αυτός ο ιός είναι απρόβλεπτος…δεν βλέπεις πόσες μεταλλάξεις έχει; Ακόμη τον μαθαίνουν τον ιό και οι γιατροί». Δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να το δεχτώ πλέον αυτό. Ενδεχομένως ή μάλλον σίγουρα στα θετικά –αν μπορούμε να το πούμε έτσι – της πανδημίας είναι η ψηφιοποίηση των υπηρεσιών. Το ότι όλα πλέον μπορούν στην Ελλάδα να γίνουν εξ αποστάσεως και ψηφιακά. Επιτέλους, όλες οι συναλλαγές με το δημόσιο τομέα γίνονται ψηφιακά. Πατάς το κουμπί και έχεις κάνει εξουσιοδότηση, έχεις πάρει το πιστοποιητικό πλησιεστέρων συγγενών, έχεις πάει στο ΚΕΠ χωρίς να χρειαστεί να…πας!
Η τηλεργασία κάλυψε αρκετές ανάγκες, δημιούργησε όμως και άλλες. Σίγουρα, κάλυψε το μέγα ζήτημα της αποφυγής του συγχρωτισμού και συνωστισμού στους χώρους εργασίας, ο κόσμος δεν πάει στη δουλειά του για να εργαστεί με φυσική παρουσία άρα δεν θα αναγκαστεί να πάρει ένα μέσο μαζικής μεταφοράς άρα σώζουμε το κομμάτι του συνωστισμού σε λεωφορεία και μετρό (στην Αθήνα). Η τηλεκπαίδευση δεν ξέρω κατά πόσο λειτούργησε υπέρ των παιδιών. Οι εκπαιδευτικοί κάνουν μεγάλο αγώνα αλλά θεωρώ ότι τον μεγαλύτερο αγώνα τον έδωσαν τα μικρά παιδιά, που κάναμε αμάν αμάν να τα απομακρύνουμε από τις οθόνες και τώρα εμείς οι ίδιοι τα κολλάμε σε αυτές. «Εφόσον είναι για καλό, είναι θεμιτό». Ναι, αλλά τα παιδιά έχασαν το παιχνίδι, έχασαν το πάρκο, έχασαν την επαφή με τον φίλο, τον συμμαθητή. Πάντα θα πεταχτεί κάποιος ή κάποια να σε προλάβει. Αυτοί ξέρουν τις απαντήσεις, εσύ δε χρειάζεται να το ψάχνεις, να αναρωτιέσαι, να εκφράζεσαι ρε αδελφέ. «Δεν πειράζει. Θα έρθει το καλοκαίρι, θα ανέβουν οι θερμοκρασίες και θα ξαναβρούμε τους ρυθμούς μας αλλά και πάλι δε σημαίνει ότι θα χαλαρώσουμε». Αυτή η λέξη «χαλάρωση» να εδώ μού κάθεται.
Δεν χαλαρώνουμε. Δεν τραγουδάμε. Δεν εφησυχάζουμε. Δεν συνωστιζόμαστε. Δεν συναντιόμαστε. Δεν αναπνέουμε δίπλα στον άλλο. Δεν στεκόμαστε. Δεν μιλάμε δίπλα στον άλλο.
Κρατάμε τις αποστάσεις τουλάχιστον πάνω από ένα μέτρο. Άμα ρωτήσεις αν η τήρηση της απόστασης είναι εφικτή ας πούμε στα λεωφορεία που διαθέτουμε, βρίσκεις μπελά. Είσαι λαϊκιστής. Δεν ρωτάμε λοιπόν. Ίσως γιατί η ερώτηση σημαίνει την έναρξη μιας συζήτησης, που ποιος ξέρει πού θα οδηγήσει. Σίγουρα στα δικά σου τσακισμένα νεύρα. Ακόμη με ενοχλεί όταν θυμάμαι εκείνο τον τρόπο με τον οποίο ο Έλληνας πρωθυπουργός σε ένα από τα διαγγέλματά του, αποκάλεσε «ψεκασμένους» τους πολίτες που σε εκείνη τη χρονική συγκυρία δεν τήρησαν τα μέτρα. Όταν δεν τηρεί τα μέτρα όμως ο ίδιος (βλέπε γεύμα με 50 νοματαίους στην Ικαρία) και δεν δίνει το καλό παράδειγμα ή όταν κυβερνητικά στελέχη παραβαίνουν τους κανόνες είναι «άλλο». Όταν ο Υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων παίρνει «ειδική άδεια» εν μέσω λοκντάουν για τέλεση βάπτισης είναι άλλο!
«Πώς είναι άλλο «για»; Θα ΜΕ πει κάποιος; Όταν επιστήμονες ασκούν σοβαρή κριτική για τη διαχείριση της πανδημίας είναι «γραφικοί». Όταν οι πολίτες ζητούν απαντήσεις σε ερωτήσεις είναι «ψεκασμένοι» ή «απέναντί μας». Τοξικότητα…Ας περιμένουμε το καλοκαίρι λοιπόν. Ίσως συνέλθουμε. ΥΓ: περιμένω με αγωνία να δω τα αποτελέσματα της διαδικασίας των selfrapidtests. Οι ειδικοί και κυρίως οι φαρμακοποιοί εκφράζουν τις ενστάσεις τους για το κατά πόσο είναι εφικτό να κάνει μόνος του στο σπίτι του κάποιος ένα rapidtest για να δει αν είναι θετικός στον κορωνοϊό…
Θα δούμε. Και αν πάει καλά θα το χειροκροτήσουμε.
Καλό μήνα προς το παρόν και να προσέχουμε μην μας γελάσουνε, μην γελαστούμε.
Γράφει κάθε μήνα, η Εφτάψυχη,
Σοφία Ξανθοπούλου, Δημοσιογράφος