Είμαι «παιδί χωρισμένων γονιών». Οι γονείς μου χώρισαν το 1988, όταν ήμουν 11 ετών. Τότε ούτε λόγος για #συνεπιμέλεια…
Θυμάμαι τον πατέρα μου να κάνει το παν για να χωρίσει με τη μαμά, να ψάχνει λόγο για να «στοιχειοθετήσει» την απόφασή του και αργότερα όταν η μαμά μου του έδωσε έτσι και αλλιώς απλόχερα το διαζύγιο και με το αζημίωτο να μου λέει «σαν τη μάνα σου δεν έχει. Τη μάνα σου και τα μάτια σου».
Τη μάνα μου τη θαύμασα γιατί δε λογάριασε ποτέ «τι θα πει ο κόσμος» σε μια εποχή που ο κόσμος ακόμη έλεγε πολλά. «Μα εγώ τα ξέρω αυτά τα μάτια μου ρε πατέρα» ήθελα να του πω. Δε βαριέσαι. Άλλα μυαλά, άλλες εποχές, καθένας με τους δαίμονές του.
Είναι δύσκολο άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει χωρίς αγάπη ως παιδιά να δώσουν αγάπη ως ενήλικες.
«Ένα τηλέφωνο πάρε τουλάχιστον σε παρακαλώ. Η μικρή πιο πολύ σε έχει μεγάλη ανάγκη. Μη χάνεσαι. Δείξε της πόσο την αγαπάς και πόσο σημαντική είναι για εσένα» θυμάμαι τη μαμά μου να λέει στον πατέρα μου στο τηλέφωνο. Πίσω από όλα κρυβόταν η μάνα μου. Δε θυμάμαι ποτέ τον πατέρα μου να έκανε κάτι αυτοβούλως. Πάντα υπήρχε το σπρώξιμο της μαμάς μου από πίσω για να προκύψει ένα πατρικό φίλτρο.
Δε βαριέσαι. Κανείς δε γεννήθηκε γονιός.
Η μάνα μου δεν ασχολήθηκε καν με το θέμα «διατροφή» διότι δεν ήταν στο πεδίο του ενδιαφέροντός της. Δεν την αφορούσε γιατί θεωρούσε ότι αυτά τα πράγματα δεν μπαίνουν σε νομοθετικά καλούπια, δεν είναι το παιδί μια σακούλα φρούτα στον μανάβη «πόσο κάνει να το αφήσω». Κανείς δεν είπε ότι τα παιδιά μεγαλώνουν με αέρα. Αλίμονο.
Παρατήρησα μεγαλώνοντας ότι κάποιοι μπαμπάδες ήταν καλύτεροι μετά από ένα διαζύγιο και κάποιοι άλλοι πολύ πολύ χειρότεροι. Σα να μην έκαναν παιδί με τη μία και μοναδική κάποτε αγάπη τους. Λες και το παιδί το είχε κάνει με κάποιον άλλο η πρώην γυναίκα τους και το φόρτωσε πάνω τους. Για αυτές τις μάνες λοιπόν, που παρακαλούσαν για ένα τηλέφωνο, μια ένδειξη πατρικής αγάπης, – καλά για «διατροφή» ούτε λόγος, στη χάση και στη φέξη και «αν έχω θα δώσω» – για αυτές τις μάνες που «τιμωρήθηκαν» που δεν έκατσαν σε έναν τοξικό γάμο, κανένας Υπουργός δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον.
Πού ήταν τότε ο κ. Τσιάρας και ο κάθε Τσιάρας;
Γιατί πολλές μάνες υπέφεραν για χρόνια και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Ίσα ίσα που η στάση της κοινωνίας εντελώς
ωμά έλεγε «ας καθόταν στα αυγά της, ας μη χώριζε να μην ταλαιπωριόταν τόσο τώρα». Θα μου πεις δεν συσπειρώθηκαν οι μάνες. Δεν έφτιαξαν καμία ομάδα για να διεκδικήσουν δικαιώματα και να αποκαταστήσουν αδικίες. Μπορεί να είναι και έτσι. Θα μου πεις «ναι αλλά ξέρεις πόσες μαμάδες δεν αφήνουν τα παιδιά να επικοινωνούν με τον πατέρα;» και δεν θα διαφωνήσω αλλά νομίζω ότι ως προς αυτό απάντησα παραπάνω.
Ωστόσο, η Ελλάδα, με το βλέμμα στις Σκανδιναβικές χώρες (βλέπε Δανία, Σουηδία κλπ) και με πρωτοβουλία της ομάδας των ενεργών μπαμπάδων ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για τη #Συνεπιμέλεια. Το αν θεσμοθετήθηκε ορθώς ή όχι η συνεπιμέλεια θα φανεί συν τω χρόνω.
Γυναικεία Υπόθεση η Υποχρεωτική συνεπιμέλεια | Καταψήφισαν Γιαννάκου – Κεφαλογιάννη
Το νομοσχέδιο καταψήφισαν οι βουλευτίνες της ΝΔ Μαριέττα Γιαννάκου και Όλγα Κεφαλογιάννη.
Κατά τη συζήτηση στη Βουλή όμως, ο βουλευτής της ΝΔ Γιάννης Λοβέρδος στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί το νομοσχέδιο είπε ότι «Μπορεί σε ένα διαζύγιο να είναι πολύ σκληρό και να έχουν συγκρουστεί οι γονείς. Μπορεί να είσαι ένας κακός σύζυγος, αλλά μπορεί να είσαι καλός γονιός. Υπάρχει διαφορά μεταξύ του ενός και του άλλου. Μπορεί εγώ να χώρισα με τη γυναίκα μου και να έχω πάθος εναντίον της αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είμαι κακός πατέρας. Όπως αντίστροφα, μια γυναίκα την οποία ο άνδρας της την απατά, την έδερνε, την κακοποιούσε και έχει μίσος εναντίον του πρώην άνδρα της, όμως παρόλα αυτά έχει το παιδί το δικαίωμα να μεγαλώνει και με τους δύο γονείς».
Οι δηλώσεις του βουλευτή της Ν.Δ. προκάλεσαν την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ, με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ζητεί την ανάκληση των δηλώσεων ή αλλιώς τη διαγραφή του Γ. Λοβέρδου.
«Είναι δυνατό να ανεβαίνει σε αυτό το βήμα, βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου, μέλος της ΝΔ, και να λέει ότι είναι συμβατό να είναι κάποιος καλός πατέρας την ώρα που ξυλοφορτώνει τη γυναίκα του; Το έκανε ο βουλευτής της ΝΔ Γιάννης Λοβέρδος. Θα περιμέναμε να τον φέρουν εδώ να ανακαλέσει και να ζητήσει συγνώμη. Και εσείς σιωπάτε. Τα ανέχεστε;», είπε ο Γιάννης Ραγκούσης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλέξης Τσίπρας | Το παιδί δεν είναι… βαλίτσα – Επικίνδυνο το νομοσχέδιο
Δεν είμαι νομικός ούτε δικαστικός λειτουργός. Από την εμπειρία μου αυτό που κατάλαβα είναι ότι αν ένας πατέρας θέλει να είναι συμμέτοχος στη ζωή του παιδιού του δε χρειάζεται να το κάνει με τη βοήθεια κανενός νομοσχεδίου ή δικαστικής απόφασης. Δεν ξέρω κατά πόσο το νομοσχέδιο θα εξομαλύνει τις σχέσεις των γονέων ώστε να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους στα παιδιά.
Η νομικός Μαρία Τσιουτάνη αναφέρει ότι «Το γεγονός ότι οι περισσότερες δικαστικές αποφάσεις (ολοένα όμως και λιγότερες) δίνουν την αποκλειστική επιμέλεια στη μητέρα, παρουσιάζεται συλλήβδην σαν μια συμπαγής, άδικη και μεροληπτική, στάση των δικαστών έναντι του πατέρα. Σαν μια ανεξήγητη συνωμοσία. Παραβλέπεται ότι, όπως μας ανέφερε κατά την ακρόασή της στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή έμπειρη δικαστής στο οικογενειακό τμήμα του Πρωτοδικείου Αθηνών, μόνο το 8% των πατέρων ζητεί κάτι διαφορετικό. Επειδή δεν είναι δυνατό να υποθέσουμε ότι έχουν όλοι δίκιο, τα περί γενικευμένης συνομωσίας για ένα ποσοστό λ.χ. 6% του συνόλου των υποθέσεων δεν μπορεί να ευσταθεί.
Από την άλλη μεριά, τίθεται ο προβληματισμός ότι οι πατέρες γενικά αποθαρρύνονται να ζητήσουν κοινή άσκηση της επιμέλειας, επειδή οι πιθανότητες ευνοϊκής έκβασης είναι γι’ αυτούς ελάχιστες. Αυτό, αν ισχύει, είναι πρόβλημα νοοτροπίας και απονομής της δικαιοσύνης, δεν μπορεί να λυθεί από τον Αστικό Κώδικα. Σοβαρό είναι, εξάλλου, το πρόβλημα της εκτέλεσης των δικαστικών αποφάσεων, που όμως και αυτό δεν μπορεί να λυθεί σε επίπεδο Αστικού Κώδικα. Το πρόβλημα πάντως αυτό δεν αφορά μόνο τις αποφάσεις για την επικοινωνία, αλλά και τις αποφάσεις διατροφής, κάτι που συχνά αποσιωπάται. Η προσαρμογή του ελληνικού οικογενειακού δικαίου στις σύγχρονες εξελίξεις επιβάλλει, κατά τη γνώμη μου, στοχευμένες παρεμβάσεις σε ορισμένες διατάξεις (λ.χ. έμφαση στην υποχρέωση του κάθε γονέα να διαφυλάσσει τη σχέση του παιδιού με τον άλλο, τήρηση από το γονέα των νόμιμων υποχρεώσεών του για την επικοινωνία και τη διατροφή ως κριτήριο για την ανάθεση της γονικής μέριμνας). Αυτές, μαζί με ενδεχόμενη καθιέρωση του κανόνα της συνέχισης της από κοινού άσκησης της γονικής μέριμνας και μετά το χωρισμό των γονέων με παράλληλες εγγυήσεις για τη διαφύλαξη του συμφέροντος του παιδιού, θα ήταν, κατά την άποψή μου, το όριο κάθε επιχειρούμενης μεταρρύθμισης».
Η ίδια σε ένα εξαιρετικό άρθρο της στο περιοδικό ΠΑΡΑΛΛΑΞΗ αναφέρει ότι «Η «κίνηση» όσων ήθελαν συνεπιμέλεια και διαμοιρασμό του παιδιού σε δύο σπίτια ΔΕΝ είναι πρόσφατη, αλλά έχει ξεκινήσει εδώ και 20, τουλάχιστον χρόνια, με διαμαρτυρίες, επικλήσεις συναισθημάτων, αδικιών και στερητικών συνδρόμων, μεθοδική διασύνδεση με παράγοντες του νομικού και πολιτικού κόσμου «δυσαρεστημένων» πατεράδων, που έφτασαν, σήμερα, στο σημείο να συντάσσουν «λίστες» αντιφρονούντων, στο νομοσχέδιο, δικαστών και να πείσουν την ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης να φέρει ένα εκτρωματικό νομοσχέδιο στη Βουλή, έχοντας, ως προεργασία, «περάσει» κι άλλες διατάξεις σε άσχετα νομοθετήματα, όπως γράφω πιο πάνω, που περιορίζουν ή θέτουν σε δοκιμασία ακόμα
και το δικαίωμα επιλογής τόπου κατοικίας ενός γονέα. εφόσον είναι επιφορτισμένος με την επιμέλεια του/των παιδιών του.
Όσοι επισημαίναμε αυτές τις «κινήσεις» έγκαιρα, δεν εισακουστήκαμε, οπότε τώρα δίνεται αγώνας οπισθοφυλακής.
Ας το θυμόμαστε αυτό, γιατί, εκτός από φωνές, διαδηλώσεις και τρολιές, χρειάζεται πολλή και σοβαρή δουλειά για να προλάβει και να αντιπαρατεθεί με επιτυχία κανείς σε ό,τι θίγει σημαντικές πτυχές της ζωής του και των παιδιών του. Το ζήτημα της επιμέλειας των παιδιών είναι ζήτημα που δεν αφορά ούτε μόνον στα παιδιά ούτε μόνον στους γονείς τους. Αφορά στο σύνολο της κοινωνίας γιατί πρόκειται για τον τρόπο που θα ανατραφούν μια και δυο επόμενες γενιές. Και το μόνο βέβαιο είναι ότι με το νομοσχέδιο, που επιχειρείται να γίνει, επιπόλαια και παρά τις αντιρρήσεις, νόμος του κράτους, οι βλάβες που θα επισυμβούν αφορούν πρωτίστως τα παιδιά. Τα παιδιά, «όμηροι» σε κλίμα συνεχούς διαμάχης, ακόμα και για το φροντιστήριο ξένης γλώσσας που θα φοιτήσουν, τα παιδιά που θα «μοιράζονται» σε δύο σπίτια και θα πιέζονται να τελειώσουν τα μαθήματα μια ώρα αρχύτερα γιατί αυτό το Σαββατοκύριακο είναι του Χ ή του Ψ γονιού, προκειμένου να «πιαστεί» το όριο του 1/3, δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεπεράσουν τον χωρισμό των γονιών τους, δε θα νιώσουν ποτέ ένα σπίτι «δικό τους κι ας έχουν δύο, θα πάψουν σύντομα να «ακούν» και τους δύο γονείς και θα αποκοπούν από την οικογένεια πολύ νωρίτερα ίσως απ’ όσο η ωριμότητά τους επιτρέπει. Κι αυτό θα αποβεί εις βάρος τους, κυρίως λόγω της αιτίας που θα προκαλέσει την «κώφωση» και την «φυγή» τους.
Οι γυναίκες, ό,τι και αν υποστούν, έχουν τρόπο να το αντιμετωπίσουν, είναι εξάλλου στην συντριπτική τους πλειοψηφία ενήλικες και αρκετά έτοιμες από καιρό να αντιμετωπίζουν εμπόδια και διακρίσεις λόγω του φύλου και της μητρότητας. Θα δώσουν έναν ακόμα αγώνα και μακάρι να συνειδητοποιήσουν ότι καμιά κατάκτηση, ιδίως των γυναικών, δεν είναι βέβαιη αν δεν την διαφυλάσσεις ως κόρη οφθαλμού, καμιά στήριξη δεν είναι ωφέλιμη όταν επί κυριαρχείται από ισχυρό και πολυδιάστατο φορέα, καμία κινητοποίηση δεν καρποφορεί όταν γίνεται υπό την πίεση “τετελεσμένων”».
ΟΗΕ | “Άλλοθι Ενδοοικογενειακής βίας” το νομοσχέδιο συνεπιμέλειας – Προσέχετε!
Το νομοσχέδιο θίγει μια λειτουργία που ελαχιστότατες έχουν, για οποιονδήποτε λόγο και κάτω από τις δυσμενέστερες ακόμη συνθήκες, αποποιηθεί: την άσκηση της γονικότητας, αντικαθιστώντας την είτε με στέρηση είτε με άσκηση υπό όρους, ενώ δημιουργούνται εμπόδια και προϋποθέσεις εκβιασμού πριν την απόφαση διάζευξης, οπότε ας είναι έτοιμες να θυσιάσουν πολλά για να πετύχουν αυτά που είναι σημαντικά για τις ίδιες: ο χωρισμός, η ανατροφή των παιδιών ή και τα δύο!
Δεν είναι τυχαίο, όσο κι αν ακούγεται εξωπραγματικό στην Ελλάδα, ότι σε πολλές χώρες της ΕΕ και στις ΗΠΑ όλο και περισσότερες γυναίκες αποφασίζουν να αποκτήσουν παιδί χωρίς την «συμβολή» συζύγου. Είναι αυτό λύση; Ας το σκεφτούν όσοι δεν εννοούν να καταλάβουν πόση δυσλειτουργικότητα προσθέτουν στην ελληνική οικογένεια και στα ανήλικα παιδιά με τη προτεινόμενη τροποποίηση του Οικογενειακού Δικαίου, παρουσιάζοντάς την μάλιστα ως συνάδουσα με την Συνταγματική επιταγή περί ισότητας των φύλων!».
Πριν από λίγες μέρες αποκαλύφθηκε ότι ένας 48χρονος δάσκαλος, πατέρας δύο παιδιών, έστελνε άσεμνα μηνύματα στις 9χρονες μαθήτριές του. Χειρίστηκαν πολύ καλά τόσο οι μαθήτριες όσο και οι γονείς των παιδιών και αποκαλύφθηκε το ποιόν του δασκάλου. Η ιστορία πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης και μακάρι τέτοιες περιπτώσεις να μην υπήρχαν ποτέ. Σκέφτηκα τότε με το πολύ φτωχό μυαλό μου ότι στην περίπτωση που ο 48χρονος δάσκαλος και πατέρας έπαιρνε διαζύγιο από τη μητέρα των παιδιών και έπαιρνε συνεπιμέλεια, τα παιδιά του «κυρίου» αυτού θα πήγαιναν στο σπίτι ενός επικίνδυνου πατέρα.
Αλλά σίγουρα ο κ. Τσιάρας θα τα έχει ζυγίσει αυτά. Θα τα έχει σκεφτεί.
Γιατί αν δεν τα έχει σκεφτεί μπορώ και εγώ κάλλιστα να αμφιβάλω για τις προθέσεις θέσπισης ενός νομοσχεδίου «αστραπή» για το καλό των παιδιών και των γονέων. Θα φανεί αν βιαστήκαμε να γίνουμε «Δανία» με πασαλείμματα πάνω στο οικογενειακό δίκαιο.
Γράφει κάθε μήνα, η Εφτάψυχη,
Σοφία Ξανθοπούλου, Δημοσιογράφος
[…] «Συνεπιμέλεια: ο Τσιάρας με τη Δανία και ο Λοβέρδος αγκ… […]