Να λες δεν πειράζει, όταν σου καταπατούν το όνειρο. Να λες δεν πειράζει, όταν οι άνθρωποι ξεχνούν γρήγορα. Να λες δεν πειράζει, όταν οι κόμποι στην ψυχή σου πολλαπλασιάζονται.
«Χθες μια πέτρα εμφανίστηκε στο δρόμο μου. Σκληρή και γκρίζα. Έσκυψα και τη μάζεψα. Η ψυχή μου, σκέφτηκα! Σε λίγο οι άνθρωποι άρχισαν να πετούν απ’ τα σπίτια τους πέτρες πάνω στο φεγγάρι. Το φαντάζεσαι; Πετούσαμε τις ψυχές μας στο φεγγάρι κι
Και να που μας είπαν πως δεν θα χρειάζεται να φοράμε #μάσκα σε εξωτερικούς χώρους. Ξέρετε τι είναι αυτό που με λυπεί περισσότερο; Ότι μετά από ενάμιση περίπου χρόνο, φοβάμαι πλέον να τη βγάλω…
Παρακάτω θα διαβάσετε μερικές προσωπικές μου σκέψεις για την λαίλαπα που ακούει στο όνομα «Τελειομανία». Σε καμιά περίπτωση δεν έχω σκοπό να παραθέσω λύσεις σ’ αυτό το περίεργο φαινόμενο, ούτε αυτή τη στιγμή σας μιλάει κάποιος ειδικός επί του θέματος.
Λοιπόν ας αρχίσουμε να μετράμε. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά, οκτώ, εννέα, δέκα. Μπράβο τα κατάφερες, πρέπει όμως να μάθεις να μετράς πιο πάνω απ’ το δέκα.
«Τι θα γίνεις ηθοποιός; Τι θες να γίνεις δηλαδή; Του σχοινιού και του παλουκιού; Εγώ την κόρη μου δεν θα την αφήσω να γίνει πουτάνα! Αν τολμήσεις και δώσεις εξετάσεις μη τυχόν και περάσεις το κατώφλι του σπιτιού μας. Δεν είσαι κόρη μου εσύ!»