Να λες δεν πειράζει, όταν σου καταπατούν το όνειρο. Να λες δεν πειράζει, όταν οι άνθρωποι ξεχνούν γρήγορα. Να λες δεν πειράζει, όταν οι κόμποι στην ψυχή σου πολλαπλασιάζονται.
Να λες δεν πειράζει, όταν η σιωπή είναι εκκωφαντική. Να λες δεν πειράζει, όταν κανείς δεν πιστεύει στα ιδανικά για τα οποία μάχεσαι. Να λες δεν πειράζει, όταν κατεβάζεις το κεφάλι. Να λες δεν πειράζει, όταν κανείς πια δεν ψάχνει την αλήθεια.
Να λες δεν πειράζει, όταν δεν σε ακούν. Να λες δεν πειράζει, όταν σφίγγεις τα δόντια, όταν στύβεις την πέτρα, όταν πέφτεις στο χώμα. Να λες δεν πειράζει που τα πράγματα ήρθαν έτσι.
Να λες δεν πειράζει που η αξία σου υπολογίστηκε από την αρχή σε χρήμα, σε συμφέρον, σε ανάγκη, σε καθαρό βόλεμα και μηδέν εις το πηλίκο. «Δείτε!», θα πουν, μια τέλεια διαίρεση που απλώς δεν είχε καμία σημασία.
Να λες δεν πειράζει που έκλαψες, που θύμωσες, που πληγώθηκες. Να λες δεν πειράζει, όταν σου στερούν τον αέρα. Να λες δεν πειράζει που σου έκοψαν το ρεύμα, που σε έκλεισαν στους τέσσερις τοίχους, που σου στέρησαν την αξιοπρέπεια και την ελευθερία σου.
Να λες δεν πειράζει που σε πρόδωσαν, που σε σταύρωσαν, που σε σκότωσαν, που αναγκάστηκες τόσες πολλές φορές να ξεκινήσεις από την αρχή. Να λες δεν πειράζει που υπέμεινες τέτοια ταπείνωση, τέτοια οργή, τέτοια συκοφαντία.
Να λες δεν πειράζει που μάτωσες ξανά τα γόνατά σου, που μετράς τόσες ουλές από τον φάρυγγα μέχρι τα εντόσθιά σου. Να λες δεν πειράζει που οι αξίες, τα ιδανικά, η ομορφιά, η καλοσύνη που κρύβεις μέσα σου δεν απαντώνται σ’ αυτόν τον κόσμο.
Να λες δεν πειράζει που έχασες το ταξίδι, που σταμάτησες ουρλιάζοντας καταμεσής του δρόμου, που έφαγες τα μούτρα σου, που ξαναέκανες το ίδιο λάθος.
Να λες δεν πειράζει που παίζουν στα ζάρια την υπομονή, την πίστη σου, την ανθρωπιά σου. Να λες δεν πειράζει που οι λέξεις σε μάτωσαν, οι πράξεις σε πείραξαν, η μοναξιά σου έκοψε και τις τελευταίες φάλαγγες των δακτύλων σου.
Να λες δεν πειράζει που παρασύρθηκες, που εκτέθηκες, που αφέθηκες στην μοίρα, που «πάγωσες» με τα χέρια σου ανήμπορα, που έγινες έρμαιο των τύψεων.
Να λες δεν πειράζει που τόσο στενοχωριέσαι, που τόσο συναισθάνεσαι τους πόνους, τους θυμούς, τις αγωνίες, τις τρομερές εκδορές που κρύβουν τόσες πληγωμένες καρδιές γύρω σου. Τα «δικά σου»; Αύριο τα βλέπεις τα «δικά σου».
Να λες δεν πειράζει που σπατάλησες κι άλλο χρόνο για να εξηγήσεις, για να αντιμετωπίσεις, για να χωρέσεις σε ανάπηρες αγκαλιές, σε προδομένα φιλιά, σε κούφια αισθήματα.
Να λες δεν πειράζει που ξέχασες να σε φροντίσεις, να σου φωνάξεις που σε αγαπάς, πως αξίζεις, πως θα τα καταφέρεις, πως θα μάθεις τελικά. Να λες δεν πειράζει που οι θυσίες σου, οι αγώνες σου, οι μάχες σου δεν άξιζαν τελικά κανένα βραβείο.
Να λες δεν πειράζει που οι κόλακες, οι κουστουμαρισμένοι ηλίθιοι, οι καλά κρυμμένοι επιτήδειοι, οι υποκριτές, οι ανήθικοι, οι φανφαρολόγοι, οι αλητήριοι δηθενιάδες και ηθικολόγοι πάντοτε θα είναι ένα βήμα μπροστά από τις φιλότιμες προσπάθειες σου να πιστέψεις σε έναν καλύτερο κόσμο.
Να λες δεν πειράζει που με βαθιά θλίψη διαπιστώνεις πως τα βδελύγματα με σάρκα και οστά μπορούν να ισοπεδώσουν και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας που διαθέτει ο άνθρωπος, ακριβώς γιατί καμία συναίσθηση δεν υπάρχει πως είναι βδελύγματα.
Να λες δεν πειράζει που βλέπεις την μάνα σου να κλαίει, που βλέπεις εκείνον τον χαμογελαστό τύπο να πεθαίνει μόνος του. Να λες δεν πειράζει που δεν ξέρουν οι άνθρωποι να ξεστομίζουν τα «ευχαριστώ» και τις «συγγνώμες» τους, τώρα, όχι αύριο.
Να λες δεν πειράζει που ξεφτιλίστηκες, που το βούλωσες, που ήσουν ανήμπορος μπροστά στο θράσος, στην αδιαφορία, στην κακία, στην βία.
Να λες δεν πειράζει που δεν έμαθαν στον διπλανό σου να είναι εκεί από σεβασμό, από κατανόηση, από φροντίδα, από ατόφιο ενδιαφέρον. Να είναι εκεί στην κακοτοπιά, να είναι εκεί στην χαρά, να είναι εκεί στην θλίψη, να είναι εκεί στις 5 τα ξημερώματα, να είναι στο «εκεί» και όχι στο «εδώ» του εγωισμού, του φόβου, του ωχαδερφισμού, της απάθειας και της απαξίωσης του.
Να λες δεν πειράζει που θα σε πουν ρομαντικό, συναισθηματικά υπερφίαλο, ουτοπικό, βιαστικό, υπερβολικά ηλίθιο που ξέρεις να αγαπάς. Η νόσος της εποχής μας είναι η συναισθηματική αναπηρία και εσύ είσαι τυχερός που δεν νοσείς.
Να λες δεν πειράζει που θα αναμετρηθείς και με άλλα τέρατα, που θα τα χάσεις όλα, που θα συνειδητοποιήσεις ότι θα έπρεπε να είχες προλάβει, θα έπρεπε να είχες μιλήσει, που θα έχεις χάσει τόσα αμέτρητα λεπτά, μέχρι να καταλάβεις πως όλα είναι μάταια μπροστά στον θάνατο.
Να λες δεν πειράζει για τα τόσα «δεν πειράζει» που έχεις κουβαλήσει στις πλάτες σου. Τις τόσες συντριβές που προσπάθησαν να στεγνώσουν, να σπάσουν, να λιώσουν τα κόκκαλά σου, μην τις φοβάσαι.
Εσύ δεν θα ξεμείνεις ποτέ όσο και να σε «αδειάζει» αυτός ο κόσμος και ξέρεις γιατί; Γιατί διαθέτεις κάτι που δεν γίνεται να στερέψει. Την αγάπη, φίλε μου. Την αγάπη! Κι όταν αναβλύζεις αγάπη ποιος μπορεί να σε πειράξει τελικά;
Να θυμάσαι γράφεσαι με «ι» και όχι με «υ».
Τα σιντριβάνια αναβλύζουν, δεν συντρίβουν.
Κι αυτός δεν είναι απλώς ένας γραμματικός κανόνας, είναι η αλήθεια.
Γράφει η Εφτάψυχη,
Χαρά Χρυσάφη, Συγγραφέας
