Και να που μας είπαν πως δεν θα χρειάζεται να φοράμε #μάσκα σε εξωτερικούς χώρους. Ξέρετε τι είναι αυτό που με λυπεί περισσότερο; Ότι μετά από ενάμιση περίπου χρόνο, φοβάμαι πλέον να τη βγάλω…
Μετά από περίπου ενάμιση χρόνο, μετά από τόσες μεγάλες αλλαγές στις ζωές όλων μας και ενώ περίμενα πως και πως αυτή τη στιγμή, φοβάμαι να την βγάλω!
Φοβάμαι να την βγάλω, γιατί ξέρω, πως παρά την υπομονή, παρά τις θυσίες που κάναμε, παρά τις διαμάχες, τις συνωμοσιολογίες, αλλά και τις σοβαρές ανθρώπινες απώλειες, χάθηκαν ταυτόχρονα και τόσα άλλα. Χάθηκαν η αλληλεγγύη και η ομοψυχία. Χάθηκε η ατομική και η συλλογική ευθύνη, χάθηκε η πραγματική ελευθερία, η αληθινή πίστη, και η ουσιώδης οικογενειακή γαλήνη.
Χάθηκαν τα όρια της ψυχικής υγείας, αλλά και τα όρια της ουσίας των πραγμάτων. Χάθηκαν οι λέξεις και οι πράξεις στην στασιμότητα. Χάθηκε, Θεέ μου, η εμπιστοσύνη για το ανθρώπινο άγγιγμα! Χάθηκαν επιχειρήσεις, χάθηκαν εργαζόμενοι, χάθηκε η τέχνη και μαζί της χάθηκε κι η κάθαρση των θεατών της. Η τέχνη που τα «ιερά» τέρατά της τόλμησαν να την βανδαλίσουν.
Χάθηκαν κι άλλες γυναίκες κι άλλα παιδιά που ‘ναι θύματα ανομολόγητων φόνων. Φόνων εσώκλειστων σε σπίτια και σε σχολεία. Φόνων που εξαπλώνονται σχεδόν αθόρυβα κάτω από τις μύτες των γειτόνων που δεν άκουσαν ποτέ τίποτα, παρά μόνο πως ο δολοφόνος ήταν πολύ καλό παιδί.
Χάθηκαν κι άλλοι άντρες πέφτοντας από τσιμεντένιες ταράτσες στο κενό. Χάθηκαν και κάτι άλλα παιδιά που δεν γίνονται άντρες και κάτι άλλα κορίτσια που «έπιαναν» χώρο, που δεν χωρούσαν πουθενά. Χάθηκαν όνειρα που τα αναβάλλαμε όλοι για αύριο. Χάθηκαν αυτοί που ήταν να χαθούν κι αυτοί που δεν ήταν, γιατί δεν τους χώρεσαν οι
τοίχοι, γιατί δεν τους χώρεσε η γη, ο ουρανός, η αγάπη.
Χάθηκαν εκείνοι που έμαθαν να μην ακούν, να μην βλέπουν, να μην μιλούν, γιατί η σιωπή είναι τυφλή και ακούει πάντοτε τα λάθος πράγματα. Η σιωπή που καλύφθηκε περίτεχνα με τις μάσκες μας. Τις μάσκες που από σήμερα μπορούμε να βγάλουμε.
Στέκομαι και εγώ και κοιτώ την δική μου μάσκα και φοβάμαι να την βγάλω, μα πιο πολύ τρομάζω μην αρχίσω και της μοιάζω.
Γράφει κάθε μήνα, η Εφτάψυχη,
Χαρά Χρυσάφη, Συγγραφέας
