Με αφορμή την #ΠαγκόσμιαΗμέραΖώων που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 4 Οκτωβρίου, η #Εριέττα #Κούρκουλου Λάτση έγραψε ένα σκληρό κείμενο. H ίδια είναι ακτιβίστρια κατά της κακοποίησης των ζώων και μέσα από τα social media δίνει τον δικό της αγώνα, ενώ έχει δημιουργήσει τον οργανισμό #SaveAGreekStray ένα καταφύγιο που φιλοξενεί ζώα που χρειάζονται αγάπη και φροντίδα.
H Εριέττα Κούρκουλου, έχει υιοθετήσει επίσης μια vegan διατροφή, ενώ έτσι μεγαλώνει και τον γιο της Νίκο Βασιλειάδη Κούρκουλο, τον οποίο βάφτισε πριν από λίγες μέρες. Η 29χρονη κόρη της Μαριάννας Λάτση και του Νίκου Κούρκουλου, δημοσίευσε ένα σκληρό κείμενο για τα ζώα και τους ανθρώπους που θέλουν να τα αφανίσουν, το οποίο συνόδευσε με μια φωτογραφία της ως μικρό κορίτσι δίπλα σε μια λίμνη γεμάτη με κύκνους.
Στην επόμενη φωτογραφία ποζάρει αρκετά χρόνια αργότερα στο ίδιο σημείο με τον γιο της στην αγκαλιά…
Το κείμενο της Εριέττας Κούρκουλου για τα ζώα:
Ζώο – μια λέξη που έχουμε καταφέρει να μετατρέψουμε σε βρισιά, παρόλο που βιολογικά, ανήκουμε όλοι οι άνθρωποι σε αυτή την κατηγορία.
Γιατί λοιπόν προσπαθούμε με τέτοια λύσσα να διαχωριστούμε από ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μας;
Πολλές φορές αναρωτιέμαι τί είναι αυτό που προσπαθούμε να αποδείξουμε;
Τί είναι αυτό που έχουμε καταφέρει και δικαιολογεί την ανωτερότητά μας από τα υπόλοιπα ζώα;
Είναι μήπως η καταστροφή του πλανήτη, ο οποίος αποτελεί το μοναδικό μας σπίτι;
Είναι η ανελέητη εκμετάλλευση και η αδίστακτη σφαγή της φύσης και των υπόλοιπων ζώων;
Ή το μίσος που κυριαρχεί παντού και η αγένεια με την οποία αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας;
Τί είναι αυτό τελικά, που κάναμε σωστά και δικαιωματικά φερόμαστε σαν να μας ανήκουν τα πάντα;
Και εντάξει! Καταφέραμε η αλήθεια είναι, να πείσουμε τον εαυτό μας ότι ο άνθρωπος είναι εντελώς διαφορετική οντότητα και πετύχαμε αυτό τον πολυπόθητο διαχωρισμό μας από την φύση και τα υπόλοιπα ζώα.
Αναρωτιέμαι όμως, τί ακριβώς καταφέραμε τελικά;
Αυτό που καταφέραμε, είναι να τρέχουμε πανικόβλητοι από το ένα zoom call στο επόμενο, να μην μας ευχαριστεί τίποτα και να κυκλοφορούμε με ένα κινητό στο χέρι και ένα τεράστιο κενό (όσα χρήματα και υλικά αγαθά και να έχουμε) το οποίο δεν ξέρουμε από πού προέρχεται.
Ξεχνάμε βλέπετε, ότι απαρνούμενοι το γεγονός ότι είμαστε και εμείς Ζώα, απαρνιόμαστε ένα κομμάτι του ίδιου μας του εαυτού, αλλά και την ανάγκη που έχουμε ως Ζώα, να βρισκόμαστε κοντά στην φύση.
Το μόνο που μας θυμίζει πια αυτόν τον χαμένο εαυτό, είναι τα υπόλοιπα Ζώα – Ίσως γι᾽αυτό προσπαθούμε με μένος να τα αφανίσουμε.
Έχω όμως μια υποψία, ότι αν τελικά τα καταφέρουμε (και είμαστε πολύ κοντά), το δικό μας κενό δεν θα γεμίσει ποτέ και ο εαυτός που ψάχνουμε απεγνωσμένα στους ψυχολόγους, θα χαθεί μαζί τους για πάντα.
Χρόνια Πολλά στην μόνη μας ελπίδα και το ομορφότερο και πιο αληθινό κομμάτι του εαυτού μας. Τα Ζώα.
