Η Μαρίνα Βήχου (Δημοσιογράφος – απεργός πείνας για 13η μέρα) σχολιάζει “την πρακτική της διευθυντικής της κλίκας” της ΕΣΗΕΑ
και κάνει δημόσια έκκληση για την δημιουργία ενός “Press Watch”.
“…Επειδή λοιπόν η 13ημερη απεργία πείνας μου έξω από την ΕΣΗΕΑ πλέον μου απέδειξε περίτρανα πως αυτό το όργανο με τη συγκεκριμένη σύνθεση του δεν βρίσκεται δίπλα στον κάθε εργάτη γαλέρας δημοσιογράφο, ούτε επιθυμεί να βρεθεί, απευθύνω μια ανοιχτή ΕΚΚΛΗΣΗ προς όποιον μπορεί να ευαισθητοποιηθεί…πάμε μόνοι μας οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι με τη συνδρομή νομικών και καθηγητών πανεπιστημίου στη δημιουργία ενός PRESS WATCH. Αυτό νομίζω απαιτούν οι καιροί που ζούμε…”
Με τη νέα της επιστολή η δημοσιογράφος Μαρίνα Βήχου που συνεχίζει την απεργία πείνας για 12η ημέρα έξω από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ, απαντά στο προεδρικό δίδυμο Αντωνιάδου – Καπάκου:
Μέρα τη μέρα δυστυχώς αποκαλύπτεται ότι το επίσημο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων η ΕΣΗΕΑ με την πρακτική της διευθυντικής της κλίκας πόρω απέχει από τα αιτήματα του κλάδου και το μόνο στο οποίο αναλίσκεται είναι πληθώρα αχρήστων ανακοινώσεων για να συγκαλύψει την παρεμπόδιση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων.
Επίσης αποκαλύφθηκε με αφορμή και την δική μου απεργία πείνας ότι καμία επιθυμία δεν υπάρχει εκ μέρους της διευθυντικής κλίκας να ασχοληθεί με τα θέματα παραβιάσεων του Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας, τα οποία πλέον παρατηρούνται σε καθημερινή βάση. Τα δύο πειθαρχικά συμβούλια έχουν πλήρως αδρανήσει και ζήτημα να εξετάζουν 3-5 περιπτώσεις το μήνα.
Το Παρατηρητήριο που ζήτησα μεταξύ των αιτημάτων μου παραπέμφθηκε στην Δευτέρα Παρουσία, αφού η διευθυντική κλίκα αποφάνθηκε με την πρωταπριλιάτικη ανακοίνωση της ότι για να εγκριθεί κάτι τέτοιο χρειάζεται καταστατική Συνέλευση. Δηλαδή φέξε μου και γλίστρησα…
Όμως στην προσωπική τους επιστολή που μου επέδωσαν χθες η Πρόεδρος κύρια Αντωνιάδου και ο Γενικός Γραμματέας κύριος Καπάκος τονίζουν πόσο τους απασχολεί το θέμα της δεοντολογίας που το επόμενο διάστημα σκοπεύουν να διοργανώσουν παρεμβάσεις και εκδηλώσεις και να δώσουν δημοσιότητα στο θέμα.
Εδώ γελάμε!
Μην σκοτώνεστε παιδιά, ασχοληθείτε καλύτερα να ανακαλύψετε το πώς βρέθηκε με ταυτότητα ΕΣΗΕΑ ο Φουρθιώτης και αφήστε την δεοντολογία…
Όμως επειδή η δεοντολογία συνιστά μεγάλη πληγή για τον κλάδο την εποχή ιδιαίτερα του Μεγάλου Αδελφού που ζούμε με όλο αυτό τον κόσμο της δημοσιογραφίας, που ζει σε συνθήκες γαλέρας, χωρίς συλλογικές συμβάσεις, με ανασφάλιστη εργασία, με πενιχρές αποδοχές και καταρρακωμένο κύρος θα ήθελα να κάνω μια μικρή κατάθεση ψυχής και παράλληλα απότιση φόρου τιμής σ’ αυτά τα παιδιά:
Ήταν χειμώνας του 1991 προς 1992 και εγώ δούλευα ως απεσταλμένη μεγάλου ραδιοφωνικού σταθμού στην Αλβανία.
Είχα μόλις επιστρέψει για τις γιορτές στην Αθήνα και πήγα στο σταθμό να ηχογραφήσω ένα ρεπορτάζ μου. Το ρεπορτάζ θα παιζόταν στην μεσημεριανή ζώνη των ειδήσεων.
Επιστρέφω σπίτι ανοίγω το ραδιόφωνο, ακούω όλο μου το ρεπορτάζ και καπάκι αμέσως τον παρουσιαστή της μεσημεριανής ζώνης, γνωστό με το ψευδώνυμο “αφεντικό” να με κατακεραυνώνει στον αέρα ως “ανιστόρητη”.
Η πρώτη μου αντίδραση με λούζει κρύος ιδρώτας. Θεωρώ ότι θα με απολύσουν μιας και δουλεύω μαύρα και δεν είμαι μέλος της ΕΣΗΕΑ. Όμως όχι… δεν τρέχει τίποτα… Επιστρέφω στην Αλβανία και παίρνω συνεντεύξεις από Έλληνες μειωνοτικούς που επιβεβαιώνουν αυτά που είχα πει ,εγώ “η ανιστόρητη”.
Έρχομαι πάλι Αθήνα με την “προίκα” μου και αποφασισμένη να διεκδικήσω το δίκιο μου.
Πάω το υλικό στο σταθμό και λαμβάνω την εξής αποστομωτική απάντηση “δεν μπορούμε να παίξουμε το υλικό σου τώρα, γιατί δεν θέλουμε να συγκρουστούμε με την κυβέρνηση Μητσοτάκη”.
Μου έρχεται ταμπλάς…Καταφέρνω να πάρω πίσω το υλικό μου – επικαλούμενη την πνευματική μου ιδιοκτησία- και πάω σε άλλο αντίπαλο σταθμό, που το χρησιμοποιεί άμεσα.
Ήταν τότε, που άνοιξε για μένα ο δρόμος συνεργασίας με την ελληνική υπηρεσία του BBC, που ήταν και η καλύτερη δημοσιογραφική περίοδος της ζωής μου, αφού εκτιμήθηκε η δουλειά μου και ποτέ δεν λογοκρίθηκα.
Όμως όλα αυτά σας τα διηγήθηκα για να καταλήξω στο πόσο δύσκολο είναι για έναν ανασφάλιστο δημοσιογράφο, πόσο μάλλον για κάποιον που δεν είναι καν μέλος ενός υποθετικά αγωνιστικού συνδικαλιστικού οργάνου να αντιμετωπίσει εργοδοτικές πιέσεις, συχνά εξευτελιστικές της προσωπικότητας του.
