Ανοιξιάτικο απογευματάκι Σαββάτου βρεθήκαμε στο 5λεπτο, κάτω στο κέντρο. Γι’ αυτήν την ενδιαφέρουσα κουβέντα που φιλοξενήθηκε στο διαχρονικό «Νερό που Καίει». «Δε θα μπορούσα χωρίς αυτές, τις εύκολες συνεννοήσεις του μισάωρου που μπορείς να φιξάρεις και να συναντήσεις τους ανθρώπους σου τόσο άμεσα», θα πει στοχαστικά, με νόημα, ο εύχαρις Χάρης Πεχλιβανίδης, νυν καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, αυτός ο ξεχωριστός νέος άνθρωπος, με γοητευτική ευγένεια και όραμα. Αυτός ο Θεσσαλονικιός καλλιτέχνης που αγαπά την πόλη και λαχταρά να δημιουργεί σ’ αυτήν, για αυτήν και για τον κόσμο της. Αν και νέος σε ηλικία θα μπορούσε εύκολα να συγκαταλεγεί μεταξύ των θεατρανθρώπων της, αφού έχει πολλάκις καταθέσει έργο από διάφορες θέσεις(ηθοποιός, σκηνοθέτης) στο σανίδι της. Και μιλήσαμε για την παράσταση-ντοκουμέντο 801,5μ. που εξιστορεί την ζωή και το μαρτύριο του Βαγγέλη #Γιακουμάκη.
Με τη ζέση και τη φλόγα της δημιουργίας και του αποτελέσματός της, μιλά για τη σύλληψη και υλοποίηση της ιδέας να σκηνοθετήσει και να ανεβάσει, πρώτα στα Γιάννενα -εμβληματικό τοπίο της υπόθεσης του έργου – και τώρα στη Θεσσαλονίκη, την παράσταση – ντοκουμέντο, με αφορμή την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ένα ορόσημο για την κοινωνία των Ιωαννίνων και για όλη τη χώρα γίνεται η αφορμή για μια συνομιλία της κοινωνίας με ένα νεαρό παιδί που δεν ακούστηκε ποτέ, που η φωνή του σίγησε βίαια. Ο Χάρης και η ομάδα του θα στήσουν το σκηνικό των 800 μέτρων – της απόστασης που διήνυσε ο Βαγγέλης από τη Σχολή του ως το σημείο που τελικά χάθηκε και θα αφήσουν άλλο ενάμιση μέτρο για να ακουστεί έστω και τώρα η φωνή του ανθρώπου, η κραυγή της απόγνωσης που πρέπει κάποτε να βρει διέξοδο. Τα «801,5μ.» περιμένουν το κοινό της πόλης, στο θέατρο Αυλαία, για λίγες μόνο παραστάσεις.
#eftalivegr: Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Θεσσαλονίκη, έχεις σπουδάσει και εργαστεί εδώ, έχεις επομένως βιώσει όλες τις εκφάνσεις της ζωής στην πόλη! Πώς θα την περιέγραφες, τι θα έλεγες γι’ αυτήν σε έναν νεοφερμένο φίλο;
Χάρης Πεχλιβανίδης: Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που δεν κρύβει τα χαρακτηριστικά της. Το λέω συχνά… Είναι μια πόλη πάρα πολύ ειλικρινής! Ειλικρινής στη μιζέρια της, στην ασχήμια της, στον κομπλεξισμό της, στην ομορφιά της, στους καλλιτέχνες της. Για τους ανθρώπους της δεν ξέρω και δε θα ήθελα να το γενικεύσω, πάντως σίγουρα δεν είναι μία πόλη που προσποιείται κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι. Είμαστε μία πόλη που βρίσκεται διαρκώς σε ένα μεταβατικό στάδιο και δεν προσποιούμαστε ότι έχουμε περάσει στο επόμενο, ότι έχουμε εξελιχθεί, είμαστε πάντα σε αυτήν την μετάβαση. Οπότε σε κάποιον που έρχεται εδώ για πρώτη φορά, θα έλεγα… Κοίτα, ωραία είναι κι η Παραλία κι η Άνω Πόλη, μια χαρά θα κάνεις τις βόλτες σου, αλλά να ξέρεις ότι είναι και μια πόλη μίζερη, βαλτωμένη σε πατριωτικό/ θρησκοληπτικές αντιλήψεις, μια δύσκολη και συντηρητική πόλη, αλλά είναι ειλικρινής σε όλα αυτά, θα τα δεις, θα τα αισθανθείς, θα τα βιώσεις. Δεν προσποιείται ότι είναι Βερολίνο, για παράδειγμα ή ότι θέλει να γίνει Αθήνα. Εντάξει, αυτά τα λέμε καμιά φορά μεταξύ μας αλλά κατά βάθος το ξέρουμε ότι βρισκόμαστε μόνιμα σε αυτό το στάδιο, σε αυτή τη μετάβαση.
#eftalivegr: Βρισκόμαστε σε μια πόλη προσφυγική και παλαιότερα κατ’ εξοχήν πολυπολιτισμική. Ο τόπος έχει σημαδευτεί και χαρακτηριστεί από την προσφυγιά. Θεωρείς ότι ο κόσμος της σήμερα στηρίζει αυτόν τον ρόλο και την όψη της ως τέτοιας;
Χάρης Πεχλιβανίδης: Ναι, βέβαια. Είναι όπως το περιέγραψες!
Σίγουρα η πόλη αυτή λησμονεί και είναι σήμερα τελείως αποκομμένη από ό,τι ήταν παλαιότερα. Και τι δεν την έχουν αποκαλέσει! Πολλά… «Μικρή Ιερουσαλήμ» το πιο χαρακτηριστικό, μαζί με άλλα.
Ήταν μια πόλη που φιλοξένησε πάρα πολύ κόσμο διαφορετικών εθνοτήτων που συνυπήρχε με τα εύκολα και τα δύσκολα που αυτή η συνθήκη συνεπάγεται.
Τα έχουμε ξεχάσει όλα! Μιλούμε πλέον για μια φοβερά συντηρητική πόλη που δεν δέχεται με ευκολία τον ξένο. Βέβαια, αυτό είναι κάτι που ισχύει για όλες τις πόλεις, αλλά η Θεσσαλονίκη, λόγω της Ιστορίας της αυτής, θα έπρεπε να είναι πολύ πιο ανοιχτή. Δεν είναι! Δεν γίνονται αποδεκτοί άνθρωποι, ας πούμε από τη Συρία, παλαιότερα από την Αλβανία κλπ. Δεν τους υποδέχεται και δεν τους δέχεται η πόλη, να πει δηλαδή α, πολύ όμορφα, ελάτε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε μαζί. Να δημιουργήσουμε μία πολή με όρους πολυπολιτισμικότητας, όπως παλαιότερα. Είμαστε πάρα πολύ μακριά από αυτό. Έτσι, έχει καταντήσει όλο αυτό ένα από τα βασικά της προβλήματα, αυτήν τη στιγμή.
#eftalivegr: Έχεις φύγει στο εξωτερικό για σπουδές και στην Αθήνα.
Χάρης Πεχλιβανίδης: Ναι, έχω λείψει στην Αγγλία για έναν χρόνο για μεταπτυχιακό και για ένα μικρό διάστημα στην Αθήνα για δουλειά, αλλά πάντοτε επέστρεφα εδώ, γιατί την αγαπώ πολύ αυτήν την πόλη.
#eftalivegr: Πιστεύεις ότι «αγκαλιάζει» τα παιδιά της, κάνει έναν νέο άνθρωπο να θέλει να παραμείνει εδώ συνειδητά, δίνει ευκαιρίες;
Χάρης Πεχλιβανίδης: Όχι, ξεκάθαρα όχι! Ίσα ίσα, τον διώχνει. Τον διώχνει τον νέο κόσμο η Θεσσαλονίκη! (Πικρό χαμόγελο και των δυο μας διακόπτει την κουβέντα και επανερχόμαστε σε λιγάκι, έχοντας αμυδρά κοιτάξει τους εαυτούς μας ο ένας στα μάτια του άλλου, σαν να θέλουμε να αποτινάξουμε αυτήν την πικρή αλήθεια!)
Θα συνεχίσει ο Χάρης λέγοντας:
Δεν ξέρω, ίσως τελευταία γίνονται κάποιες προσπάθειες αλλά πολύ πολύ μικρές και χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα.
Σκέψου, ας πούμε, πριν κάποιες δεκαετίες, το ‘90- αρχές του 2000, η πόλη έσφυζε από καλλιτεχνική ζωή, είχε σκηνές όπου γίνονταν δουλειές. Τώρα τι υπάρχει; Μόνο το ΚΘΒΕ και το Θέατρο Τ, όλα τα άλλα φυτοζωούν και υπολειτουργούν, οπότε πώς να πω ότι δίνει ευκαιρίες στους νέους ανθρώπους; Ίσα ίσα!
Εδώ, αυτό που ισχύει είναι ότι ένας νέος άνθρωπος πρέπει να δημιουργήσει μόνος του την αρχή του, πράγμα που οπωσδήποτε ενέχει δυσκολία, από την άλλη θεωρώ ότι όλες οι πόλεις και η Θεσσαλονίκη, φυσικά, δίνουν τροφή για δημιουργία. Η Θεσσαλονίκη το έχει αυτό, απλώς πρέπει να το ψάξεις. Πάντα θα υπάρχει κάπου πρόσφορο έδαφος και λόγος για δημιουργία, για να γίνει κάτι. Πάρε παράδειγμα από τη μουσική, όπου μέσα στα χρόνια για εμένα δύο είναι τα ορόσημα, οι «Τρύπες» και τώρα, στο σήμερα, ο Λεξ, άνθρωποι δηλαδή που έζησαν, ζουν και δημιουργούν στην πόλη, καλλιτέχνες που μέσω της τέχνης τους εκφράζονται με βάση τη Θεσσαλονίκη, κάτι λέει αυτό!
#eftalivegr: Τι θα επέλεγες να κρατήσεις από τη ζωή και τις συνθήκες στο εξωτερικό και τι είναι αυτό που δε θα άλλαζες με τίποτα από τη ζωή εδώ;
Χάρης Πεχλιβανίδης: Αυτό που σίγουρα δε θα άλλαζα είναι αυτό που μόλις ζήσαμε εμείς τώρα, εδώ! Δηλαδή: -Πού είσαι, τάδε; -Α, ok, σε 5’ έρχομαι! Και όντως σε 5-10 λεπτά έχεις βρεθεί με τον άλλον! Αυτό, βέβαια, για κάποιους μπορεί να είναι ανυπόφορο, ασφυκτικό, ακόμη και για κάποιον που ζει σε μεγαλούπολη. Κάποιοι δεν το μπορούν αυτό καθόλου. Γιατί ίσως αυτό σημαίνει ότι μιλάμε για μικρή πόλη τελικά, για μικρό Κέντρο. Ε, εγώ αυτό δε θα το άλλαζα με τίποτα! Ανά πάσα στιγμή να μπορώ να βρεθώ με έναν δικό μου άνθρωπο, στα 10’ ή να βρεθώ στο 5λεπτο στην Παραλία για μια ανάσα και ν’ αδειάσει το μυαλό!
Πρόσεξε! Δεν είναι καθόλου ρομαντική η πόλη, δεν το πάω εκεί!
Αλλά έχει να κάνει με τη θάλασσα και με τις μνήμες τις δικές μου και τα βιώματα που έχω από’ δω. Πιστεύω και το λέω πάλι, ότι επειδή είναι μια πόλη μικρή σχετικά είναι ακόμη ανθρώπινη, συγκριτικά με άλλες πόλεις, χωρίς να έχει τα αρνητικά μιας πολύ μικρής πόλης, από την άλλη τα οποία κι εγώ δεν μπορώ, να σου πω την αλήθεια. Τώρα, αυτό που θα άλλαζα οπωσδήποτε είναι το πόσο δεκτική είναι η πόλη μου, προς το ξένο, προς το καινούριο. Θα δυσκολευτείς να ανακαλύψεις καινούρια πράγματα στη Θεσσαλονίκη. Συμβαίνουν, αλλά είναι πολύ αραιά, και στην Τέχνη φυσικά ισχύει το ίδιο.
#eftalivegr: Η ανάγκη διαχείρισης του διαφορετικού είναι μια πραγματικότητα σήμερα, αφού αυτό μπορεί να προέρχεται από παντού. Θεωρείς ότι έλλειψη δεκτικότητας είναι μια εγωιστική αντιμετώπιση καθενός που δεν μπορεί να διαχειριστεί την έπαρσή του ή ουσιαστικός φόβος για το άγνωστο;
Χάρης Πεχλιβανίδης: Κοίταξε, είμαστε όλοι μέλη μιας κοινωνίας, θέτουμε τους όρους διαβίωσης σε αυτήν και ορίζουμε και κάποιες σημασίες. Λέμε, είναι έτσι η κοινωνία, αλλά ξέρουμε ότι όλοι εμείς τη δημιουργήσαμε με αυτόν τον τρόπο, επομένως δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Με την εισβολή του αγνώστου, κάποιες ισορροπίες σαφώς διαταράσσονται. Βέβαια, το άγνωστο δεν είναι απαραίτητα και διαφορετικό, μπορεί να είναι απολύτως ίδιο, αλλά παραμένει άγνωστο! Εμείς, λοιπόν τι κάνουμε; Επιτιθέμεθα! Γιατί θεωρούμε ότι όταν το άγνωστο εισβάλλει, διαρρηγνύεται η συνοχή και η υποτιθέμενη τάξη, όπως την έχουμε ορίσει, με τις πιο βασικές σταθερές της. Κατ’ εμέ, οι ισορροπίες ΠΡΕΠΕΙ διαταράσσονται και πρέπει πότε πότε η συνοχή να δοκιμάζεται, για να ελέγχονται τα θεμέλια. Η κοινωνία, όμως, όλοι εμείς, αντιστεκόμαστε και αντιστεκόμαστε σθεναρά και πολλές φορές με βίαιο τρόπο, δυστυχώς.
#eftalivegr: Έχουμε την παιδεία, πιστεύεις, ώστε να μπορούμε να διαχειριζόμαστε τη διαφορετικότητα. Ο πυρήνας της κοινωνίας, η οικογένεια εκπαιδεύει τα παιδιά να είναι δεκτικά στο διαφορετικό απ’ όπου κι αν προέρχεται;
Χάρης Πεχλιβανίδης: Θα μιλήσουμε λίγο για τη δική μας τη γενιά, γιατί εγώ δεν είμαι και γονέας ώστε να έχω εικόνα και άποψη από αυτήν την πλευρά, να έχω μία ίσως πιο βιωματική εμπειρία! Θεωρώ ότι γενικώς η οικογενειοκρατία δημιουργεί ένα πλέγμα ασφάλειας που δεν παρεκκλίνει από τα απολύτως προβλεπόμενα. Οπότε περνά στην άμυνα με το παραμικρό.
Γιατί κάτι που λειτουργεί μόνο με την αυστηρά καθιερωμένη πορεία των πραγμάτων, η παραμικρή παρέκκλιση το συγκλονίζει. Όλο αυτό που βιώνουμε από μικρή ηλικία είναι μία συνθήκη που λέει ότι έτσι πρέπει να λειτουργήσουμε, ότι πρέπει να πάμε σε αυτά τα σχολεία, με αυτό το συγκεκριμένο σύστημα- που δεν αλλάζει- και να εκπαιδευτούμε πάνω σε πολύ συγκεκριμένες αρχές- που κι αυτές δύσκολα αλλάζουν. Μεγάλο, λοιπόν, αγκάθι για μένα το εκπαιδευτικό σύστημα! Γιατί σκέψου ότι το παιδί περνά ένα εξίσου μεγάλο διάστημα της ημέρας του στο σχολείο, παρόμοια με αυτό που περνά στο σπίτι, μέσα στην οικογένεια. Φέρει, βέβαια την οικογένεια κάθε στιγμή!
Υπάρχει, αναμφίβολα, ένας αυτόματος μηχανισμός που ενεργοποιείται μπροστά στον φόβο και είναι αρκετά ισχυρός. Σταματάει έτσι η δημιουργία καθετί νέου.
Εκεί, όμως, νομίζω ότι μπαίνει και ο εγωϊσμός. Ότι το δικό μου είναι καλύτερο ή ακόμη ότι εγώ είμαι καλύτερος από το καινούριο, το άγνωστο. Τώρα, γιατί είμαι καλύτερος; Κανείς δεν ξέρει! Δε θα το μάθουμε ποτέ!
#eftalivegr: Θέατρο- Ντοκουμέντο, ένα είδος θεάτρου κατά το οποίο συνταρακτικά γεγονότα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής περνούν από την πραγματική ζωή στο σανίδι για να δώσουν στίγμα. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να διατηρηθεί το συγκλονιστικό του μηνύματος και να περάσει στον θεατή;
Χάρης Πεχλιβανίδης: Το στοίχημα στο συγκεκριμένο είδος θεάτρου είναι όχι να αναπαράξει κανείς το ίδιο το γεγονός αλλά να δώσει νέο νόημα στο γεγονός. Οπότε το συνταρακτικό μιας υπόθεσης όπως για παράδειγμα αυτής του Βαγγέλη Γιακουμάκη που αφορά στην παράσταση, δεν είναι να ξαναδείξουμε την ιστορία, να αναπαράξουμε το ίδιο το γεγονός, γιατί αν κάνεις κάτι τέτοιο απλώς κάνεις μια μίμηση ενός θέματος, οπότε πας αυτόματα σε κάτι που πιο πολύ θυμίζει μια δημισιογραφικού τύπου προσέγγιση. Το θέατρο είναι κάτι διαφορετικό. Στο θέατρο, ο θεατής ανακαλύπτει νέα νοήματα -και πρέπει να το κάνει- πάνω σε ένα γεγονός. Άλλωστε, το θέτρο- ντοκουμέντο παίρνει αφορμή από ένα γεγονός για να θίξει κάτι άλλο, να προεκτείνει τη σκέψη του θεατή πάνω σε ένα διαφορετικό ζήτημα κάθε φορά, όπως είναι αυτά της αποδοχής, της ενδοσχολικής βίας και της βίας γενικότερα, του bullying κλπ. και να τον διευκολύνει να δώσει καινούριες σημασίες στο σήμερα. Δεν προβάλλεται, για παράδειγμα, μια υπόθεση για να δούμε ποιος φταίει, γιατί αυτό είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς έχει τελεσιδικήσει. Στόχος μας δεν είναι να περάσουμε εμείς ως δημιουργοί κάποιο μήνυμα που ο θεατής πρέπει υποχρεωτικά να εισπράξει. Εμείς θα παρουσιάσουμε κάτι ως ζήτημα και ο καθένας θα έχει τη δυνατότητα της προσωπικής ερμηνείας και υποδοχής, αναλόγως με την οπτική του. Αυτό που κάνουμε εμείς είναι να πυροδοτούμε ουσιαστικά τη φαντασία για να δώσει ο καθένας νέα σημασία σε κάτι το οποίο έχει συμβεί. Αυτός για εμένα είναι ο στόχος γενικότερα στο θέατρο και ειδικότερα στο θέατρο-ντοκουμέντο.
#eftalivegr: Υπάρχει σήμερα ουσιαστική και αποτελεσματική διαχείριση των φαινομένων βίας από μέρους της πολιτείας αλλά και της ίδιας της κοινωνίας;
Χάρης Πεχλιβανίδης: Ας δούμε τα γεγονότα… Πριν από 8 χρόνια έφυγε από τη ζωή ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, πριν από έναν χρόνο έφυγε ο Άλκης, πριν από 2-3 ημέρες πληροφορήθηκα για ένα περιστατικό bullying που αφορούσε σε ένα πολύ μικρό εφτάχρονο κορίτσι, πριν ενάμιση μήνα περίπου συνέβη στα Γιάννενα ένα πολύ σοβαρό περιστατικό οπαδικής βίας, βία και τις προάλλες στις 40 Εκκλησιές, ύστερα στην Ευαγγελίστρια, οπότε βλέπεις ότι όχι μόνο δεν τα αντιμετωπίζει η κοινωνία αλλά εκείνο που συμβαίνει είναι ότι μπορεί πλέον να γίνονται γνωστά αλλά μαθαίνουμε το αποτέλεσμα του γεγονότος. Επομένως, ούτε η κοινωνία αλλά ούτε και η πολιτεία προλαβαίνουν το πριν του αποτελέσματος, πριν γίνει το κακό.
Το ίδιο συνέβη και με το #ME TOO– φοβερή Κίνηση- μάθαμε, όμως, και εκεί το αποτέλεσμα των ενεργειών των ανθρώπων αυτών. Μπορεί να έχουν γίνει κάποια βήματα ως προς το να μην ξανασυμβούν παρόμοια περιστατικά ή να υπάρχει ο φόβος από τη μεριά των επίδοξων θυτών, αλλά παρ’ όλ’ αυτά νομίζω πως η πολιτεία δεν τα αντιμετώπισε και δεν τα αντιμετωπίζει και σίγουρα όχι η κοινωνία, δηλαδή, δεν τα σκεπάζει πια κάτω από το χαλάκι, μαθαίνονται αλλά το βλέπεις, γίνονται και θα γίνουν κι άλλα. Θεωρώ ότι είμαστε σε ένα μονοπάτι προς το χειρότερο σημείο των πραγμάτων, γιατί όταν λείπει η κατάλληλη ενημέρωση και πληροφόρηση των παιδιών, όταν απουσιάζει παντελώς η ευαισθησία σε αυτό το κομμάτι που διδάσκεται μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος, τα παιδιά τι κάνουν; Αναπαράγουν μοντέλα συμπεριφοράς που αντλούν από τον χουλιγκανισμό, με οπαδούς στα γήπεδα, με πολιτικές αντιπαλότητες, με ακρότητες και βλέπεις ότι όλο αυτό δεν έχει φτάσει ακόμη στο ζενίθ αλλά οδεύουμε προς τα εκεί. Μπορεί να ακούγονται κάπως μαύρα αυτά που λέω αλλά δυστυχώς δεν είναι ότι τα λέω εγώ μ’ αυτόν τον τρόπο, είναι ότι έτσι συμβαίνει στην κοινωνία.
Τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης είναι KAI επιζήσαντες. Ας μη το ξεχνάμε
#eftalivegr: Πιστεύεις ότι είναι οι άνθρωποι μαθημένοι να αντιλαμβάνονται εγκαίρως και να στέκονται απέναντι σε τέτοια περιστατικά, να υψώνουν ανάστημα και να διεκδικούν το δίκιο ή τη δικαίωσή τους; Να υπερασπίζονται ακόμη τον διπλανό ο οποίος μπορεί να μην έχει τη δύναμη να το κάνει;
Χάρης Πεχλιβανίδης: Όταν έκανα την έρευνά μου για τον Βαγγέλη, κάποιος τότε μου είχε πει, μακάρι να ερχόταν να μου μιλήσει τότε που του συνέβαιναν όλα αυτά, γιατί κάπως θα είχαμε αντιδράσει, κάτι θα είχαμε κάνει. Οπότε σε αυτό το κομμάτι, είμαι κάπως αισιόδοξος ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί και να βοηθούν, μπορεί και να στέκονται πλάι στον πιο αδύναμο, ίσως, συνάνθρωπό τους. Μπορεί να μην είναι πολλοί αλλά το πιστεύω, ότι υπάρχουν και κάνουν τη διαφορά.
Σε μια χώρα όπου η δικαστική εξουσία είναι εν πολλοίς έρμαιο συμφερόντων, πολιτικών και άλλων, θεωρώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να βγουν μπροστά και να υπερασπιστούν.
Κι έτσι, με ένα ψήγμα αισιοδοξίας, τελείωσε η κουβέντα μας, μέσα στην ομολογημένη -και από τους δυο μας- δυστοπία που βιώνουμε και προσπαθούμε συχνά πυκνά να αναλύουμε, μήπως και κάπως την κατανοήσουμε τελικά.
Απέναντί μου, ένας καθ’ όλα κατασταλαγμένος και δοκιμασμένος, πλέον, δημιουργός που δίνει ξανά ψυχή και φωνή στην ιστορία ενός νέου παιδιού που χάθηκε και μαζί του έχασε κι η κοινωνία τα δικά της αντανακλαστικά απέναντι στο αυτονόητα άδικο, στον παραλογισμό και την ανηθικότητα της βίας.
Χάρη, σ’ ευχαριστούμε!
Πληροφορίες
Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ: Τσιμισκή 136, (Πλατεία ΧΑΝΘ)
Τηλέφωνο: 2310 230013
Ημέρες & ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη 31/5 21:15
Πέμπτη 1/6 21:15
Παρασκευή 2/6 21:15
Κυριακή 4/6 19:00 & 21:15
Εισιτήρια: 15€ κανονικό, 12€ φοιτητικό, 65+, 5€ ανέργων, ΑμεΑ
Διάρκεια: 80 λεπτά
Προπώληση: Ταμείο θεάτρου ΑΥΛΑΙΑ & VIVA.gr // https://bit.ly/3HhkG28