Κάνει αίσθηση με την ωριμότητα της έκφρασης και την ισχυρή της άποψη, το κορίτσι με το αετίσιο βλέμμα της άφθαρτης νιότης. Συγκλονιστικά απλή, με έναν τρόπο που θα μπορούσε να είναι γροθιά στο στομάχι των επικριτών της γενιάς της, η Αλεξάνδρα Σταμούλη καταθέτει ψυχή σε ένα έργο με εξαιρετική διαχρονία που ο Θανάσης Τριαρίδης έφερε, για να ακουστεί και να προβληματίσει. Με λέξεις-πλήγμα στην αδιαφορία, με φωνή μέσα στην ησυχία. Για μια κραυγή μέσα στη δυστοπία, μια σφοδρή καταγγελία στην υποτονικότητα της κοινωνίας που κωφεύει σε όλα τα πεδία, μια μελέτη στην επίδραση της συναισθηματικής νοημοσύνης στο θυμικό του Nεοέλληνα. Μας μίλησε αποκλειστικά στο #eftalivegr και… έπαιξε “μπάλα” σε ερωτήσεις για το #Football2.0 καθώς και για προσωπικές ανησυχίες της και κοινωνικά της ζητούμενα.
«ΕΚΕΙ ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΑΣ ΕΣΕΙΣ- μας είπε με την καθηλωτική ματιά της- ΣΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ» κι εμείς κοιτούσαμε αποσβολωμένοι, βυθισμένοι στην αμηχανία της βολής μας.
«ΟΙ ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΛΑΣΠΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΜΝΙΑΚΟ ΥΓΡΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» μας πέταξε στα μούτρα, λίγο παρακάτω, με απόγνωση, για να μας δείξει ότι πρέπει να είμαστε μέρος της, ειδάλλως θα γράφεται από άλλους, γιατί για να σταματήσει δεν πρόκειται!!! Δεν πήραμε ανάσα και συνέχισε να μας «πετά τη μπάλα» βροντοφωνάζοντας “We ‘re the champions …. no time for losers”!
Απέριττα τελείως, μα τόσο συγκλονιστικά, σχεδόν ψυχοβγαλτικά!
Τη συναντήσαμε, της θέσαμε τις ερωτήσεις μας κι εκείνη απάντησε με ιστορική και κοινωνική αλήθεια, με μια οπτική αξιοθαύμαστη, μετρώντας αντιστρόφως ανάλογα με τα λιγοστά βήματά της στη ζωή και το επάγγελμά της. “Μας αρέσει το ξεβόλεμα του θεατή από την πολυθρόνα,” λέει, “ένα θέατρο που ταρακουνά και συγκινεί μέσα από την τοποθέτηση του θεατή προ των ευθυνών του.”
οι Έλληνες δεν είμαστε από τα πιο ήσυχα παιδιά…
Χαρείτε ΑΦΟΒΑ το κορίτσι με το καθαρό πρόσωπο που KOITA και ΔΙΔΑΣΚΕΙ, αξιοποιώντας με κομψοτεχνία το FOOTBALL της, με τα ευρηματικά σκηνοθετικά μέσα του Ηρακλή Τζαφέτα, στέλνοντας τη μπάλα στα δίχτυα του νου και της καρδιάς του θεατή!
#eftalivegr: Το έργο του Θανάση Τριαρίδη ήταν το αντικείμενο της διπλωματικής σας εργασίας. Πώς συναντηθήκατε με το κείμενο αυτό; Σας προσέλκυσε η θεματική του; Πιστεύετε ότι η σχέση του Νεοέλληνα με το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα DNA, συναισθηματική, νοσταλγική, παραπέμπει στις αλάνες και τα κοντά παντελονάκια των παιδικών χρόνων ή κάτι άλλο πιο βαθύ που τον (Έλληνα) λερώνει;
Αλεξάνδρα Σταμούλη: Κατά τη διάρκεια της αναζήτησης μου για ένα έργο το οποίο θα αποτελούσε τη διπλωματική μου εργασία στο Τμήμα Θεάτρου έπεσα πάνω στα έργα του Θανάση Τριαρίδη. Ξεκίνησα την ανάγνωση από το FOOTBALL καθώς ο τίτλος παρέπεμπε στο αγαπημένο μου άθλημα, σε ένα άθλημα το οποίο με είχε απασχολήσει από τα παιδικά μου χρόνια και ίσως ήταν μιας μορφής απωθημένο, καθώς δεν μπόρεσα ποτέ να παίξω σε κάποια ομάδα. Ούσα, λοιπόν, λάτρης του ποδοσφαίρου δεν μπόρεσα να μείνω ασυγκίνητη ούτε από τα αμιγώς ποδοσφαιρικά περιστατικά τα οποία περιγράφει ο Θανάσης Τριαρίδης, ούτε φυσικά από το βασικό θέμα του έργου, την αποικιοκρατία των Ισπανών στο Μεξικό το 1519. Το συμπέρασμα πως όλη η Ιστορία της ανθρωπότητας είναι βαμμένη με αίμα και το γεγονός ότι ο Θανάσης ρίχνει την ενοχή στους παντοτινούς θεατές ήταν κάτι το οποίο ρίζωσε μέσα μου και δεν μπόρεσα να το προσπεράσω. Αποφάσισα να φωτίσω αυτή την οπτική και να μελετήσω το θέμα τόσο ιστορικά όσο και υποκριτικά· το θέατρο Στα Μούτρα, το θέατρο που θέλει να ξεβολέψει τον θεατή από την αναπαυτική του πολυθρόνα.
Η Ελλάδα είναι μία χώρα που αγαπάει πολύ το ποδόσφαιρο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι παράδοξο το ποδόσφαιρο να είναι δημοφιλέστερο από το μπάσκετ (ειδικά μετά τα θαύματα του Νίκου Γκάλη), παρόλα αυτά ας μην ξεχνάμε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα λαϊκό άθλημα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ανέκαθεν οι αλάνες, οι πλατείες και τα προαύλια ήταν σήμα κατατεθέν της παιδικής ηλικίας. Καταγόμαστε από τη χώρα ενός από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές του κόσμου, του Βασίλη Χατζηπαναγή. Μετά ήρθαν οι επιτυχίες των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη και έπειτα το Euro του 2004 που επιστέγασε το ελληνικό πάθος. Δυστυχώς, κοινός παρονομαστής όλων αυτών των επιτυχιών ήταν ο χουλιγκανισμός ο οποίος κυριαρχεί στα αθλητικά δρώμενα. Με λίγα λόγια, οι Έλληνες δεν είμαστε από τα πιο ήσυχα παιδιά…
#eftalivegr: Ποια είναι η επιδίωξη που έχετε ως προς το μήνυμα που θα εισπράττει ο θεατής στο τέλος της παράστασης; Πιστεύετε ότι έχει επιτευχθεί ο στόχος από τις ως τώρα εντυπώσεις σας από το κοινό;
Αλεξάνδρα Σταμούλη: Σκοπός μας δεν είναι να μεταδώσουμε κάποιο μήνυμα. Σκοπός μας είναι να ανοίξει μία συζήτηση γύρω από τις ευθύνες μας. Να συζητήσουμε κάποια πράγματα τα οποία δεν είχαμε σκεφτεί, δε γνωρίζαμε ή αρνιόμασταν να παραδεχτούμε. Δεν θέλουμε να συμφωνεί ο κόσμος μαζί μας, θέλουμε να προβληματίζεται. Η παράσταση αυτή ήδη από την πρεμιέρα της ως διπλωματική αλλά και ως επαγγελματική παράσταση υπήρξε μία αφετηρία σκέψης και ανησυχίας, οπότε ναι, ίσως κάτι να πετύχαμε. Ύστερα από πολλούς διαφορετικούς θεατές σε πολλές διαφορετικές πόλεις μόλις προχθές υπήρξε μία κυρία η οποία δεν άντεξε της ευθύνες που το κείμενο του Τριαρίδη αποδίδει το σύνολο των ανθρώπων. Δεν άντεξε, δηλαδή, στην ιδέα πως όλοι είμαστε υπεύθυνοι για όλα.
Θέατρο ΦαργκάνηArt | Football 2.0 | Tου Θανάση Τριαρίδη σε σκηνοθεσία Ηρακλή Τζαφέτα
#eftalivegr: Είστε παιδί της πόλης, μία γνήσια Θεσσαλονικιά! Τι αποκομίζετε από τη ζωή και την καθημερινή συναναστροφή σας με τους ανθρώπους της; Τι εισπράττετε ως ενέργεια μέσα από τη δουλειά σας; Έχει αλλάξει αυτή η πόλη ή μήπως βαλτώνει;
Αλεξάνδρα Σταμούλη: Η Θεσσαλονίκη είναι μια όμορφη πόλη με αρκετούς φοιτητές, γεγονός που προσδίδει μια φρεσκάδα στην καθημερινότητά της. Παρόλα αυτά, κάποιες φορές εμφανίζει μία κλειστότητα-εσωτερικότητα η οποία εν μέρει επιτρέπει τη δημιουργία κι εν μέρει αποκαλύπτει την δυσκολία στη γέννηση διαλόγου με τον κόσμο και τα σύγχρονα ρεύματα του καιρού μας. Έχω την αίσθηση πως βρισκόμαστε ενώπιον μιας τρομερής όρεξης και ικανότητας νέων καλλιτεχνών. Η απουσία από την ζωή που επέφερε η πανδημία λειτούργησε αντιθετικά για μια ομάδα φοιτητών και νέων ανθρώπων οι οποίοι σε πείσμα των καιρών έφεραν εις πέρας τις διπλωματικές τους εργασίες, οι οποίες τώρα έχουν βρει τον δρόμο τους στις επαγγελματικές σκηνές και έχουν γεμίσει τα θέατρα της πόλης. Βλέπουμε, δηλαδή, μια θεατρική άνοιξη με την σφραγίδα -κυρίως- του Τμήματος Θεάτρου του ΑΠΘ η οποία αφήνει πίσω της τους θεατρικούς χειμώνες των χρόνων πριν την πανδημία.
#eftalivegr:Υπάρχει στο μυαλό σας το ενδεχόμενο της φυγής από την πόλη προς αναζήτηση περισσότερων ή μεγαλύτερων ευκαιριών; Γενικά πως βλέπετε το brain drain? Είναι ανάγκη ή επιλογή;
Αλεξάνδρα Σταμούλη: Σαφώς η επιλογή της Αθήνας ή του εξωτερικού δεν με αφήνει αδιάφορη. Δυστυχώς το δύσκολο και στενό επαγγελματικό περιβάλλον της Ελλάδας πολλές φορές αναγκάζει τους ανθρώπους της να ψάξουν το μέλλον τους εκτός συνόρων. Προσωπικά, επιλέγω να ξεκινήσω έχοντας ως βάση μου τη Θεσσαλονίκη κρατώντας ανοιχτούς ορίζοντες για οποιαδήποτε πιθανή πρόκληση. Πρόσφατα, βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους για 2 μήνες στην Βοστόνη.
#eftalivegr: Εκτός από ένας άνθρωπος της πόλης και «παιδί» του Τμήματος Θεάτρου του Α.Π.Θ., είστε και η κόρη του Καθηγητή και νυν Κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής, Χρυσόστομου Σταμούλη, ενός ανθρώπου γνωστού στην πόλη για το έργο και την προσφορά του στην επιστήμη του. Ήταν για εσάς αυτό κάποιο βάρος στο ξεκίνημά σας ή το διαχειριστήκατε εξαρχής με τον ορθολογισμό που αρμόζει σε ένα τέτοιο δεδομένο, κρατώντας μόνο τα θετικά;
Αλεξάνδρα Σταμούλη: Υπήρξαν φορές που απομακρύνθηκα από οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από τη συγγένεια με τον πατέρα μου, κυρίως για λόγους προκατάληψης τρίτων. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν σε έναν συντηρητισμό της Θεολογικής Σχολής, αλλά η παρουσία του πατέρα μου στη ζωή μου έχει ανατρέψει αυτό το στερεότυπο. Με τα χρόνια, η άποψη αυτή με άφησε αδιάφορη, κυρίως γιατί ξεκίνησα την δική μου πορεία σε έναν διαφορετικό χώρο. Αναγνωρίζω τις αξίες που μου έδωσε, η σχέση μας είναι εξαιρετική αλλά καθείς έχει τη δουλειά του.
#eftalivegr: Ποιο μότο από την παράσταση θα ήταν ένα συνώνυμο του “θα τα καταφέρουμε;”
Αλεξάνδρα Σταμούλη: «Ίσως να μην πιστεύετε και τόσο πολύ στην ανθρωπότητα. Αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να πιστεύετε. Καλός ο Μπέκετ και οι κουλτούρες αλλά κάποια στιγμή χρειάζεται και η πίστη. Χωρίς την πίστη δε θα έχετε καλό τέλος».
Συνέντευξη / Κείμενο: Άλκηστις Σπυρέλλη
Δημιουργικό / Επιμέλεια: Αλέξανδρος Γ. Τανασκίδης